Ik ben eind vorig jaar van mijn geloof gevallen en het kwam hard aan.
Een vraag die ik tientallen – waarschijnlijk honderden – malen kreeg, was: wanneer komen de Bob Evers-boeken uit als e-boek?
Op mijn website staat het onderdeel FAQ en dat is de afkorting van het langzamerhand zuiver Nederlandse frequently asked questions.
Daarin gaf ik het antwoord: Nooit, er is me te veel piraterij.
Nooit? Echt, helemaal nooit ... tot Han Peeters belde. Hij is uitgever en hij nam Ellessy over van de oprichter die een dagje ouder is en het gedoe met schrijvers niet meer aan zijn hoofd wilde. Mijn misdaadromans verschenen bij Ellessy en dat is nu een imprint van ClusterEffect.
Peeters is gespecialiseerd in e-boeken en luisterboeken. Toen we het over „De meidenschuur” hadden, de Jeff Meeks-misdaadroman die over een poosje uitkomt, zei hij: „Ik wil daar eigenlijk meteen een e-boek van maken en nu ik toch bezig ben, ik wil ook graag dat elk Bob Evers-deel dat jij hebt geschreven een e-boek wordt.”
Ik zei nog zwak: „Hoe zit het dan met de piraterij?” maar hij zei: „Dat wordt dan mijn probleem en ik pak piraten hard aan, geloof dat maar.”
Ik geloofde het en zei: „Oké, oké. Wanneer beginnen we?”
„Meteen,” zei hij en dat klopte wel zo’n beetje, want deel 51 is al een poosje e-boek, onder de naam Davey Jones Publishing. Alle delen na 51 zullen in de komende weken e-boek worden .... maar nog niet de delen die Zwarte Zwaan in 2022 zal uitgeven: deel 68, „Koude kunstjes in Sausalito” en deel 69, „Costaklussen in Marbella”.
Deze delen zullen niet als e-boek verschijnen voor het, laten we zeggen, september is. Het kan een maand later zijn, maar vroeger zit er niet in, zo verliefd op de online wereld ben ik nou ook weer niet. Het is me al een gruwel dat ik steeds meer mensen hoor praten over „fysieke boeken”. Daar bedoelen ze gewone boeken mee, die dingen van papier met een omslag. E-boeken zijn voor hen de gesneden koek geworden die ze het allerliefst eten. Echte boeken zijn lastpakken waar ze er maar een paar van in hun rugzak kunnen hebben en die ze „fysieke boeken” noemen omdat die rug na verloop van tijd pijn gaat doen.
Terzijde: wie geen zin heeft om te lezen, kan luisterboeken aanschaffen. Daar doet ClusterEffect ook aan, maar dan onder de naam LuisterEffect. Ik heb de contracten getekend voor de delen 51 tot en met 55. Op mijn website lees je wanneer ze te beluisteren zijn.
Op verzoek van hardnekkige BE-liefhebbers, die vrezen dat er na dit jaar stilte komt op het BE-front, meld ik de plannen voor 2023.
Met deel 70 ben ik bezig. Het verhaal moet zich gaan afspelen in Gibraltar. Deel 71 is bijna klaar. Het wordt een bijzonder deel, dat zeg ik nu al, met alleen Arie Roos en Jan Prins die Bob Evers dan nog helemaal niet kennen. Zonder computers, maar met handgeschreven stukjes papier, zonder mobieltjes, maar met telefooncellen. De titel wordt: „Fietspompen voor een fortuin”. Dan weten jullie dat alvast. Jullie hebben er vooralsnog niks aan, maar wie houdt van voorpret kan nu minstens vijftien maanden plezier beleven.

Voorzijde van „Koude kunstjes in Sausalito”, door Lia Krijnen

Voorzijde van „Costaklussen in Marbella”, door Lia Krijnen

Willem had iets met Lincoln; niet met de president, maar met de gelijknamige auto. In „Lotgevallen rond een locomotief” lezen we hoe onze drie vrienden een Lincoln Zephyr aanschaffen. Laten we eerst even kijken wat Wikipedia vertelt over dit type auto:

De Lincoln-Zephyr [waarom toch dat streepje tussen Lincoln en Zephyr? Het gaat niet om twee naamgevers, zoals Austin-Healey of Rolls-Royce!] werd op de markt gebracht in 1936 om de kloof tussen de Ford V8 DeLuxe en de Lincoln Model K te overbruggen, zowel qua grootte als prijs. De Lincoln-Zephyr zou als basis dienen voor de eerste Lincoln Continental, de langstlopende modelnaam van het merk Lincoln. De Lincoln-Zephyr slaagde er eind jaren dertig in om de verkoop bij Lincoln opnieuw op gang te brengen. Na de stopzetting van het Model K in 1940 verschoof het aanbod van Lincoln uitsluitend naar de Lincoln-Zephyr. Vanaf 1941 waren alle Lincolns op de Zephyr gebaseerd en werd het merk Lincoln-Zephyr uitgefaseerd.
De productie van Amerikaanse auto’s werd in 1942 stopgezet toen het land in de Tweede Wereldoorlog betrokken raakte. In 1946 hervatte Lincoln, net als de meeste andere autofabrikanten, de productie van zijn vooroorlogse lijnen. De naam Zephyr werd echter na 1942 niet meer gebruikt. De productie van vooroorlogse modellen liep nog tot 1948.
[…] De naam Zephyr werd in 2006 nieuw leven ingeblazen voor de spirituele opvolger van de Lincoln-Zephyr, de Zephyr, die al snel werd omgedoopt tot Lincoln MKZ in 2007.
(einde citaat).

Als de jongens de Lincoln aanschaffen, doet zich meteen al een onduidelijkheid voor. Kelly laat het volgende weten: „De Fordfabrieken maakten tot en met 1939 in een speciale fabriek deze Lincolns.” Dat is dus niet juist, want volgens de informatie uit Wikipedia blijkt dat dit type auto in ieder geval tot en met 1941 is gebouwd. Maar omdat Kelly specifiek het jaar 1939 noemt, mogen we aannemen dat de jongens een convertible uit 1939 of eerder aanschaffen. Nu zijn de meesten van ons er van uitgegaan dat het een model uit 1939 was, maar dat klopt ook niet, hoewel Willem zelf beweert dat het om een Lincoln Zephyr van bouwjaar 1939 ging („Pyjama-rel”, p. 13). Hieronder ziet u twee foto’s van de Lincoln Zephyr convertible 1939. De beschrijving van het interieur in „Lotgevallen” luidt: „De voorzittingen waren verstelbaar aangebracht. Achter die zittingen was een ruimte van meer dan een meter diep, en tegen de achterwand waren twee leren klapstoelen die uit die wand naar beneden konden klappen.” Wat wij echter zien op de tweede foto: wel twee gescheiden stoelen voorin, maar een achterbank i.p.v. twee klapstoelen.

foto 1

foto 2

Nu zou men nog kunnen stellen dat er wellicht een andere uitvoering in 1939 heeft bestaan die wel twee klapstoelen achterin had, maar dan doet zich de volgende onduidelijkheid voor. Op bladzijde 18 lezen we: „Bob trok het voorportier open.” Dat bekent dus dat het om een vierdeurs auto moet gaan. En inderdaad… die bestond ook. Willem was zo gek nog niet! Het gaat dan om een 1939 convertible sedan. Zie de foto’s 3 en 4 hieronder.

foto 3

foto 4

Maar ook hier weer onduidelijkheden. We zien op de foto geen twee gescheiden voorstoelen en geen klapstoelen achterin, maar twee banken. In dit geval is er dus maar één conclusie mogelijk: er moet in 1939 inderdaad ook een uitvoering met twee voorstoelen en klapstoelen hebben bestaan. De beschrijving van de achterkant van de auto luidt echter: „De staart van de wagen liep langzaam hellend naar beneden af, in een torpedovorm.” Afgaande op de foto’s denk je dan toch eerder aan de tweedeurs convertible dan aan de vierdeurs convertible sedan. Even los daarvan rijst de vraag overigens waarom je in vredesnaam meer dan een meter zou moeten overhouden als de klapstoelen zijn ingeklapt terwijl er ruimte genoeg is voor een achterbank. Mogelijk dat men dat ooit zo inkleedde omdat dat handig was als je vrachtjes moest vervoeren, maar dat is een mogelijke reden uit de losse pols van ondergetekende. Kortom de ene onduidelijkheid maakt plaats voor de andere, maar dat zijn we wel gewend van Willem. Een exemplaar van de 1939 Zephyr convertible sedan is in 2014 overigens bij RM Auctions geveild voor 154.000 dollar.

De Lincoln van Willem
Peter Schilperoort vertelde mij in 1990 dat Willem in de jaren ’50 een twaalf-cylinder Lincoln had. Die auto had echter enige jaren op Kaageiland gestaan en roestte langzaam weg. Wat voor een type Lincoln dat was, wist Schilperoort niet. Evenmin kon hij vertellen waarom die auto daar zo lang ongebruikt had gestaan. Daar zijn natuurlijk veel mogelijke oorzaken voor aan te wijzen: geldgebrek, moeilijkheden met zijn rijbewijs i.v.m. de combinatie drank en rijden, een defect dat niet meer te repareren was en/of de situatie dat een benodigd onderdeel niet meer was te vinden. Wel vertelde zijn zus Marie-José of zijn zoon Paul mij (ik weet niet meer precies wie van de twee) dat Willem de accu van die auto had uitgeleend en nooit meer had teruggekregen. Nou zal dat op zich niet zo’n probleem zijn geweest want een nieuwe accu was immers zo aangeschaft. Het wijst erop dat die auto, om welke reden dan ook, toch nooit meer zou rijden en Willem zich niet meer druk maakte om die accu.

„Toen ik een nieuw leven ging beginnen”
Op bladzijde 117 van dit boek vinden we het hoofdstuk „Gezellige weekjes gijzeling” waarin wederom een Lincoln verschijnt. Willem hierover: „Ik heb zelden in zulk een monster van een automobiel gezeten. Het was één van die oude Lincolns” (knip) „We konden er allemaal makkelijk in: de deurwaarder met één broodmagere getuige naast de chauffeur op de voorbank; de burgemeester met Annelies en de wachtmeester op de achterbank en ik met de tweede politieman op de klapzittingen. De tweede getuige hurkte nederig op de vloer.”
Die beschrijving maakt iedere autoliefhebber natuurlijk heel nieuwsgierig. Wikipedia bood uitkomst. Aldaar is het volgende te lezen:

Lincoln Custom (1941-1942)
De Lincoln Custom verving zowel de grote auto’s uit de Lincoln K-series als de Lincoln-Zephyr Town-Limousine uit de jaren dertig. Er waren twee versies beschikbaar: de model 31, een sedan die plaats bood aan acht inzittenden en de model 32, een limousine voor acht personen. Die laatste was voorzien van een elektrisch bediende glazen scheidingswand tussen het bestuurders- en het passagierscompartiment.
(einde citaat).
Screenshots uit een filmpje op Youtube, waarin een trotse bezitter de auto in kwestie toont, waren snel gevonden. De beelden spreken voor zich.

foto 5

foto 6

Op foto 5 is één van de klapstoeltjes te zien; op foto 6 is dat ingeklapt, verzonken in de rugleuning van de voorbank. In de beschrijving van Willem tellen we 9 inzittenden. Die negende man, die dus op de grond zat, moet wel een beetje benauwd, en er een beetje ‘tussen gepropt’ gezeten hebben. Willem spreekt niet over een glazen scheidingswand, dus de auto waarin hij werd vervoerd, moet het model 31 zijn geweest.

Kentekenbewijs uit 1954 van Willems eigen Lincoln Zephyr, met technische gegevens. Zoals vrijwel alle documenten die betrekking hebben op de heer Van den Hout roept ook dit kentekenbewijs meer vragen op dan dat het beantwoordt: officieel woonde Willem pas vanaf 13 januari t/m 18 april 1955 en van 13 juli 1955 t/m 9 januari 1957 op de Julianalaan in De Kaag (toentertijd Gemeente Alkemade) en dan ook nog eens niet op nummer 60, maar op 60c (zie Nieuwsbrief 28 voor Willems persoonskaart). Mijn veronderstelling dat Willem diep in zijn hart al afscheid had genomen van deze auto, lijkt bevestigd te worden doordat hij een Ford met het nummer RD 73-11 door Jerry Miller in de Humbeekse plomp laat duwen („Bombarie om een bunker”, maar het kentekennummer onthult Willem pas in „Heibel in Honoloeloe” (1960) op pagina 13). © foto: Foeke Zeilstra.

In de vorige aflevering van deze serie over het gebruik van voedsel, drank en andere genotmiddelen in de Bob Evers-serie bespraken we de tweede decade. De drie hoofdpersonen uit de serie rookten daarin al een heel stuk minder dan in de eerste tien delen, maar ze zijn er zeker nog niet mee gestopt. Andere personen staken evenwel nog graag van alles en nog wat op. Verder at Arie steeds meer, maar de nadruk lag nog steeds op de hoeveelheid en niet op de echt fantasievolle maaltijden en krankjorume combinaties van gerechten, dus die moeten we onderhand toch wel tegenkomen in het nu volgende deel 3 van deze serie: de delen 21 t/m 30.

„Pyjama-rel in Panama” (1e druk, 1956) :
We treffen Jan, Bob en Arie aan op het terras van het „Reforma-hotel” in Mexico City, Coca-Cola met blokjes ijs erin drinkend (p. 5). Dat wordt ruw onderbroken omdat een medewerker van het hotel de jongens verzoekt lange broeken aan te trekken en zo raken ze uiteindelijk verzeild op de Lagonia; de verkoopster van de koffers rookt een dunne, zwarte sigaar (p. 22). Blijkbaar maken of bottelen ze in Mexico ook limonade, want Jan parkeert de Lincoln achter een bestelwagen van een Mexicaanse limonadefabriek, zodat de drie jongens een stomerij binnen kunnen gaan (p. 30).
Peraira is nogal boos op de drie jongens en houdt in een pakhuis een tirade, die drie handlangers gelaten over zich heen laten komen terwijl ze apennootjes eten; in de jaren ’50 moeten ze die nog zelf pellen; de schillen laten zij knisterend op de cementvloer van het pakhuis vallen (p. 35). Arie kauwt een Hershey-bar (p. 40). Eten in het hotel lokt noch Bob noch Arie, hoewel dat luchtgekoeld is (waarbij we maar hopen dat het woord „dat” terugslaat op hotel en niet op het eten), maar eten in een Mexicaans restaurant dat naar gebakken vis, hete olie en lekkere uien ruikt, is ook al geen optie (p. 47). Arie wil een gezellig, rommelig restaurantje, een eindje buiten de stad, waar ze desnoods hun benen op tafel kunnen leggen (p. 47). Nauwelijks zitten we in deel één van de derde decade van deze serie, of de rare gerechten komen al op de proppen: je voeten op tafel leggen terwijl je zit te eten, lijkt me niet alleen erg onhygiënisch, maar ook bijzonder onpraktisch, tenzij je die benen wilt opeten. Als ze van een taxichauffeur horen dat een Hollander een restaurant heeft geopend langs de weg naar Cuernavaca, droomt Bob hardop van Hollandse biefstukken plus een portie Edammer kaas met mosterd (p. 49). Intussen worden Bob en Arie gevolgd door „Flaphoed” en „Kogelhoofd”; „Flaphoed” haalt een sigaret uit een verfrommeld pakje (p. 50). Arie bestelt in het „Beverly Hills Motel” een enorme sappige biefstuk met gebakken aardappelen en ananas met slagroom na; Bob wil een dubbele biefstuk met een uitgebreide bak sla en koffie met appelgebak; we gaan er maar vanuit dat er in de sla tomaten zijn, want die noemde De Greef – die zich nog steeds niet heeft voorgesteld – nog apart en per slot van rekening komen de tomaten oorspronkelijk uit Mexico (p. 53). Jan zit nog steeds in het „Reforma-hotel” en komt op het idee om een broodje te gaan eten in de hotel-cafetaria (p. 56). „Kroeshaar” Bennie belt zijn baas Peraira op, die een peuk sigaret uitdrukt op de zool van zijn schoen (p. 57) en vrijwel onmiddellijk een nieuwe sigaret opsteekt (p. 58), waaraan hij zenuwachtig blijft trekken (p. 59). Jantje Prins eet niet alleen twee broodjes ham in de cafetaria, waarbij hij twee glazen melk drinkt, maar hij gaat zich – na enig beraad, dat dan weer wel – ook te buiten aan een portie maïsmeelflensjes met jam (p. 60), redelijk bizar, als je bedenkt dat maïsmeelflensjes niets te maken hebben met onze flensjes, maar tortillas of tacos zijn.
De bestelling die Bob en Arie op pagina 53 plaatsten, werd nog even uitgesteld, omdat ze eerst even gingen zwemmen en waterpolo-en, maar op pagina 70 plaatst Arie de bestelling, die Bob intussen heeft veranderd van één dubbele biefstuk naar twee dubbele biefstukken, nogmaals; hij brengt meteen maar een doos met flesjes Coca-Cola mee naar het huisje. Kijkend naar het landschap drinken ze de eerste flesjes (p. 71). Een pagina verder kunnen ze eindelijk aan hun biefstukken beginnen, maar zodra ze die hebben verorberd, worden ze overvallen door „Flaphoed” en „Kogelhoofd”. Jan wordt door Peraira (via Arie) gesommeerd om naar de Calle Mendosia 58 te komen: een café in een buitenwijk van Mexico City; buiten staan onder een afdakje bier- en Coca-Colakisten opgetast (pp. 101-102). Hoewel Jan zich kranig weert, wordt hij toch bewusteloos gemept; hij komt bij in zijn eigen Lincoln Zephyr, met zijn wang op de naar rubber en bier stinkende schoenen van een van de boeven (p. 104).
Na wat schermutselingen weten de jongens te ontsnappen, maar de enige manier die de jongens kunnen bedenken om de achtervolgende Peraira c.s. kwijt te raken is het dwars op de weg zetten van de Lincoln; voor het zover is, controleert Arie het dashboardkastje nog, maar daar ligt alleen een drietal pakjes kauwgom in (p. 124). Peraira en zijn handlangers liften mee met een Ford-stationwagen, met achterin vier kisten eieren, en geven de chauffeur een paar sigaretten (p. 136). Ook Jan, Bob en Arie liften, maar zij hoeven geen sigaretten af te staan (als ze die al hadden), want hun chauffeur heeft al een halve donkerbruine sigaret in zijn mond (p. 137). Naast Ramón Pérez’ bed staat een tafeltje met een telefoon te midden van lege sigarettendozen, romannetjes, verscheurde brieven en verfrommeld geld (p. 151). Tussen de sigarettendozen vindt hij er zowaar nog eentje waar een sigaret in zit; die steekt hij op omdat hij nerveus is geworden van het telefoontje van Peraira (p. 152). Van der Heide geeft ons intussen de wijze levensles dat je in Zuid- en Midden-Amerika nog een melkwinkel kunt openen zonder vergunning (p. 155). De jongens zijn met piloot Dixon onderweg van Acapulco naar Panama in een toestel waar geen lezer van deze Nieuwsbrief mee zou durven reizen; het is er koud, Bob wil een mok hete koffie en Arie een stewardess met een picknick-koffer (p. 158); en als ze hees zijn van het tegen elkaar schreeuwen, wil Arie weer een stewardess, maar nu met katjesdrop (p. 161). Arie hoopt dat de twee FBI-snaken die hen op Santa Serafina opwachten iets te eten bij zich hebben; hij haalt er zelfs Shakespeare’s „The Merchant of Venice” bij, dat volgens hem in z’n geheel gaat over het afstaan van één pondje vlees aan Shylock (p. 164). Intussen heeft Ramón Pérez geen beste ochtend, hetgeen er onder andere aan ligt dat zijn huishoudster ziek is en dat haar plaatsvervangster ondrinkbare koffie produceert (p. 166). We komen te weten dat hij in zijn pakhuizen o.a. whisky en sigaretten heeft (p. 169). Zodra de drie jongens en hun piloot geland zijn, worden ze ondervraagd over paspoorten en vaccinatiebewijzen; hun piloot, Dixon, steekt een sigaret op (p. 172); hij mag wel een kop koffie gaan drinken, de jongens worden zonder voedsel opgesloten (p. 173). Gelukkig krijgen ze in hun cel bezoek van de FBI-agenten King en Corbett, die een kartonnen doos bij zich hebben, waarin een blik worstjes, chocolade, flesjes Coca-Cola, koeken en blikjes met vooralsnog onbekende inhoud zitten (p. 175); King en Corbett zelf roken een sigaret (pp. 175-176). Na het blik worstjes en het verhaal draait Bob een van de andere blikjes open, dat cornedbeef blijkt te bevatten (p. 176). Jan eet koek (p. 178). Arie ligt op een van de bedden naar het plafond te staren, ondertussen een flesje Coca-Cola leegklokkend: probeer hem dát maar eens na te doen zonder je te verslikken (p. 179)! De immigratie-officier die vanaf vier uur dienst heeft op het vliegveld van Santa Serafina is omkoopbaar met een slof sigaretten, zodat ook Jan en Arie tegen een borg van 500 dollar op vrije voeten kunnen komen (p. 181).
Pérez’ medewerker Benito drinkt in de kantine van het vliegveld twee flesjes gekoeld bier en valt daarna in slaap (p. 187). Om te kunnen afluisteren wat er met Jan, Bob en Arie gaat gebeuren, is hij gedwongen een gesprek met piloot Dixon aan te knopen, die veel bier bestelt (p. 187). Jan, Bob en Arie worden naar het vliegveld van de kustplaats David gebracht, waar ze naar de bank gaan, nieuwe kleren kopen en in het vliegveldrestaurant eten (p. 195). Bij het besluipen van de bandieten zien Jan en Bob hoe Benito bezig is een sigaret te rollen met bruinachtig vloeipapier (p. 213).

„Vreemd gespuis in een warenhuis” (1e druk, 1957) :
Van der Heide legt ons omstandig uit dat een Amerikaanse drugstore méér is dan een Nederlandse drogisterij: je kunt er onder andere Coca-Cola krijgen; de drugstore van J.P. Johns in Pittsburgh/Pa. heeft ook een ijsmachine, een koffieketel en schappen vol chocolade, kauwgom en dergelijke zaken (p. 9). Als de jongens de drugstore betreden, zit er één klant koffie te drinken; later zal blijken dat dit particulier detective Paul Hubary is. Bob bestelt een Coca-Cola, Arie en Jan ook, maar dan met appelgebak respectievelijk een appelflap (p. 10). Hubary heeft een halve sigaret in zijn mondhoek (p. 10); hij zit daar om de door Specs Hildebrant gestolen juwelen terug te kopen; als deze arriveert, bestellen beiden (nog) een kop koffie. (p. 11). Hubary en Hildebrant worden per telefoon gewaarschuwd en vluchten; Jan en Arie achtervolgen hen; als Arie druipnat terugkomt in de drugstore, biedt Jan hem een kop hete koffie aan (p. 17). Intussen hebben enkele Pittsburghse middelbare scholieren de jukebox ontdekt; zij kauwen, zoals het ware Amerikanen betaamt, kauwgom (p. 17). Jan en Arie gaan eerst naar de expeditie-afdeling van „The Galleries” met een smoes over niet-bezorgde koffers en keren vervolgens terug naar de drugstore, waar ze, wachtend op Bob, een paar warme worstjes eten en een Coca-Cola drinken (p. 25). Arie vertelt hoe hij Hubary was gevolgd, die een andere drugstore binnenwandelde en daar twee Coca-Cola dronk (p. 26). Hildebrant heeft hij niet meer gezien, want die was een kom soep gaan eten in een Chinees restaurant, zo lezen zij een dag later in de krant (p. 31). Tijdens het verhoor door hoofdinspecteur Jason rookt Hubary een Chesterfield, die hij zorgvuldig in een sigarettenpijpje monteert (p. 40). Jason krabt de kop van zijn eigen pijp uit met een zakmes (p. 40), maar steekt hem voorlopig nog niet op (p. 41).
De volgende ochtend genieten Jan, Bob en Arie in huize Evers van een ontbijt, in ieder geval bestaande uit koffie en gebakken eieren met ham (pp. 44-45, Arie); meer eieren en ham zijn op komst, maar zuinige Jan stelt zich voorlopig tevreden met brood met kaas (p. 45). Daarna gaan de drie jongens weer naar de expeditie-afdeling van „The Galleries”, want al deducerend en combinerend heeft Arie bedacht dat Hildebrant de juwelen in een van de stortbakken van de wc’s heeft verstopt; terwijl Jan en Bob op de wc’s staan te wachten, komt een man binnen die zijn nagels uitvoerig schoonmaakt en enkele glazen water drinkt (p. 58).
Hoofdinspecteur Jason probeert na het vrijlaten van Hildebrant vier keer zijn pijp te stoppen, maar vier keer zit de tabak te vast om de pijp goed te laten trekken (p. 63). Door het politie-optreden komt de hele expeditie-afdeling van „The Galleries” tot stilstand: groepjes inpaksters en wagenbestuurders staan werkloos toe te kijken en zelfs sigaretten te roken, wat daar anders ten strengste verboden was (p. 65). Ook de monteur, Sam Price, die de juwelen in de stortbak heeft gevonden, rookt een sigaret (p. 68). Uit het toespraakje van de chef van de expeditie blijkt dat vrijwel iedereen die werkzaam is bij „The Galleries” wel eens een kop koffie heeft gedronken in „Johns’ drugstore”, waar Hubary en Hildebrant een dag eerder zaten (p. 71). Iedereen wordt gefouilleerd, zo ook Jan, Bob, Arie en Sam Price; die laatste rookt buiten weer een sigaret (p. 74). Na afloop van het afleveren van het eerste pakket stopt Walter Kettering bij „Yates’ Drugstore” in Cooper’s Valley/Pa., vermoedelijk om een Coca-Cola te gaan kopen (p. 104). Een eindje verderop, naast de drugstore is een winkel waar sinaasappelkisten buiten staan; Bob gaat op een ervan zitten om na te denken (p. 104). Als Bob zijn weldoordachte aanrijding met de truck van Kettering heeft veroorzaakt, stapt deze uit en begint te schelden; in afwachting van de politie steekt Kettering een sigaret op (p. 111).
Arie is intussen achtergebleven in Cooper’s Valley/Pa. en heeft daar gezien dat het eerste door Kettering afgeleverde pakket niets anders bevat dan een tennisracket en paar dozen tennisballen; het gaat daar om een verjaardagsfeestje in een tuin: er zijn lange planken op schragen gelegd die als een soort buffet dienen: de gasten kunnen er Coca-Cola, ijs, gebakjes en feestneuzen pakken (p. 113). Ook Arie, die doet alsof hij autopech heeft, krijgt een paar glazen Coca-Cola met ijs en een stuk appeltaart (p. 114). Bob wil graag een auto huren, maar in de garage waar hij naar toe is gebracht, is het complete mannelijke personeel niet thuis; de vrouw van de garagehouder zit tv te kijken en bonbons te eten en is niet van plan om Bob te helpen (p. 119). Kettering wil koffie gaan drinken, maar komt daar niet aan toe, want hij ontdekt dat zijn bestelbonnen weg zijn (pp. 120-121). Twee bandieten van Johnny Dalmonte overvallen Kettering en sluiten hem op in de laadbak van zijn eigen truck; tevreden steekt een van beiden een sigaret op (p. 129). Arie zit te wachten in „Yates’ Drugstore” in Cooper’s Valley/Pa., achter een kolossaal glas gevuld met ijs en slagroom in zeven verschillende tinten (p. 137). Als Jan zich bij hem heeft gevoegd, wachten ze samen op een telefoontje van Bob; Arie doet dat onder het genot van warme worstjes, sorbets, stukken chocola en gevulde koeken, maar Jan is te zenuwachtig om iets te kunnen eten (p. 153). Kettering heeft zichzelf inmiddels bevrijd uit de laadbak van zijn eigen besteltruck en lift nu met Bob mee; omdat Bob hem doodleuk vraagt wat ze nu moeten doen, barst hij woedend los dat hij niet van plan is om de overvallers koek met Coca-Cola te gaan voeren, maar om de politie op hen af te sturen (p. 159). Als ze de truck weer terug hebben stelt Kettering aan Bob voor om in „Phillips’ Drugstore” in Ralston/Pa. een glas Coca-Cola te gaan drinken (p. 164). Jan werkt zichzelf en zijn vrienden in de nesten door een auto te gaan huren met de De Soto van Dalmonte’s bandieten als onderpand; hij doet dat bij Garage Stevens in Cooper’s Valley/Pa.; Stevens haalt een verfrommelde sigaret uit een verfomfaaid pakje Camel, steekt die tussen zijn lippen, maar steekt hem niet aan; in plaats daarvan kauwt hij de tabak (p. 171). Stevens’ zoontje Jackie kauwt met enorme draaiende bewegingen van zijn onderkaak kauwgom (p. 172). Intussen houden King Messaf en Pietro Rossi, twee handlangers van Dalmonte, de garage van „The Galleries” in Harrisburg/Pa. in de gaten; dat doen ze vanuit een gesloten Kaiser, uiteraard onder het genot van een sigaret (p. 179). Pietro smijt zijn half opgerookte sigaret uit het portierraam, een milieuvervuilend procedé dat we maar al te goed kennen uit de Bob Evers-serie (p. 179). Pietro Rossi heeft er twintig dollar voor over als een monteur uit de garage hem vertelt wanneer „zijn neef Kettering” arriveert; de monteur klaagt dat zijn neven nog geen pakje sigaretten voor hem over hebben (p. 181). Om de in de Kaiser zittende King Messaf te verschalken steekt Paul Hubary een sigaret in zijn mond en vraagt Messaf dan om een vuurtje; Messaf liegt dat hij nooit rookt (p. 183). Pietro Rossi ziet zijn maatje niet meer in de auto zitten en steekt een sigaret op (p. 185). De grote baas van „The Galleries” is die avond speciaal uit Chicago overgekomen, zodat Kettering meteen de waarschuwing krijgt dat hij niet mag roken; hij snapt ook meteen dat het niet raadzaam is om de kapotte spullen van zijn lading in deze garage uit te zoeken (p. 187).
In Coopers’s Valley/Pa. staat sheriff Cassidy intussen onder het genot van een flesje Coca-Cola, dat hij in één teug naar binnen werkt, op te scheppen over zijn werk (p. 191). In Ralston/Pa. koopt Arie flesjes Coca-Cola voor onderweg en Jan zoekt het adres van de „The Galleries”-garage in Harrisburg/Pa. (p. 193). Bij de garage treffen ze Bob aan en Jan gaat kijken of de besteltruck van Kettering nog in de garage staat; Arie en Bob drinken een flesje Coca-Cola (p. 197). Door de gierigheid van Jan met „zijn” De Soto als borg worden de jongens gearresteerd; de agent belooft hun voor de volgende ochtend een ontbijt, bestaande uit een stuk brood en wat koffie (p. 203).

„Wilde sport om een nummerbord” (1e druk, 1957) :
Aan het begin van dit deel zitten Jan, Bob en Arie wegens Jans gierigheid achter slot en grendel in Harrisburg/Pa.; het gevangenisreglement vermeldt dat gratis maaltijden om 8.00, 13.00 en 18.00 uur worden verstrekt, maar dat het voor de niet-Prinsen ook mogelijk is om voor eigen rekening maaltijden uit een restaurant aan te laten rukken (pp. 8-9).
De besteltruck van „The Galleries” rijdt intussen Harrisburg/Pa. uit, met „vrolijke” Walter Kettering, die tegen het rechterportier hangt en een sigaret rookt, plus een kersverse, opgewekte nieuwe chauffeur: Bill (pp. 22-23). Op pagina 24 smijt Kettering zijn half opgerookte sigaret het portierraampje uit, je weet inmiddels hoe dat gaat in deze serie. Hij vertelt hoe hij in Cooper’s Valley/Pa. een glaasje Coca-Cola wilde gaan drinken en toen ontdekte dat zijn dierbare bestelbonnen verdwenen waren (p. 24). Hij vertelt verder het verhaal van de overval en de schoten, waarom Bill informeert of het om pistoolschoten ging; korzelige Kettering snauwt of Bill soms dacht dat ze met zure bommen schoten (p. 25). Al vertellend steekt Kettering een nieuwe sigaret op (p. 26). En dan stelt Bill voor om bij zijn zus en zwager de pakketten opnieuw in te pakken en daar ook nog eens gratis koffie te krijgen (p. 28).
Tijdens het verhoor van Jan, Bob en Arie snijdt inspecteur Frank Ford van de Harrisburgse politie het puntje van een sigaar, maar steekt die nog niet op (p. 34). Dat doet hij uiteindelijk wel op pagina 35; hij dooft hem op pagina 40. We komen te weten dat een van Dalmonte’s collega-mafiabazen is doodgeschoten tijdens het eten van een roomsoes, waarop Dalmonte besloot alle ramen solide te laten dichtmetselen (p. 47). Na de eerste telefonische jobstijding van die avond grijpt Dalmonte een lange, zeer dunne en zeer zwarte sigaar en bijt daar woedend de punt vanaf (p. 49). Bob, Arie en Paul Hubary gaan eten in een Chinees eethuis: Hubary spreekt de ober aan als „Gap Gauw Wang” en bestelt haaienvinnensoep en een grote portie bami (p. 54), Arie wil loempia’s en veel bami, terwijl Bob liever tjaptjoi heeft (p. 55). Tijdens het wachten op het eten rookt Hubary een sigaret (p. 55). Op pagina 58 wordt het bestelde eten bezorgd, maar op een paar geslurpte happen haaienvinnensoep na krijgt niemand de kans om er iets van te eten, want het drietal wordt verrast door Pietro Rossi en zijn nieuwe handlanger Joe (p. 58). Vier en vijf pagina’s verder wordt terloops vermeld dat er ook nog sambal op de bami zat. Arie geeft blijk aardig opgelet te hebben tijdens de lessen Vaderlandse Geschiedenis, want hij kent het verhaal van Michiel Adriaenszoon de Ruyter, die door het dek en de buitenzijde van zijn schip met roomboter in te smeren een enterpoging van Duinkerker kapers wist te voorkomen (p. 63). Nadat ze – zonder eten – zijn ontsnapt uit het Chinese eethuis komen Bob en Arie terecht in een kroegje waar zowat de halve politiemacht van Harrisburg/Pa. zit te eten of te drinken; onder hen is inspecteur Ford, met een enorme biefstuk voor zich (p. 74), waar hij op pagina 76 een hap van neemt, hetgeen Arie doet watertanden. Sommige agenten roken sigaren, andere eten brood uit hun trommeltjes, maar ze zijn allemaal vol belangstelling voor Arie’s antwoord op Fords vraag waarover hij en Bob gevochten hebben (p. 77). Voor Arie echt antwoord kan geven op die vraag, wordt Ford teruggeroepen naar het bureau, met achterlating van zijn halve biefstuk (p. 78).
Paul Hubary stopt om zichzelf te bekijken, vlakbij een sigarettenautomaat – ja, die had je toen nog! – waar een wandelaar verwoed aan staat te trekken, zonder resultaat overigens (p. 84). Pietro Rossi vergelijkt zijn maatje voor die avond Joe achtereenvolgens met een zachtgekookt paasei, een roomsoes en een hap balkenbrij (p. 85). Pietro Rossi loost Joe, schudt de laatste klodder bami uit zijn schoen en gaat in z’n eentje verder (p. 87). In ruil voor antwoord op de vraag waar de besteltruck van Kettering is, biedt Hubary een van de monteurs in de „The Galleries”-garage in Harrisburg/Pa. een pakje Camel aan (p. 90), maar helaas is het nog steeds ten strengste verboden om in die garage te roken (p. 91). De chauffeur die bereid is om Hubary te helpen, geeft op zijn beurt een pakje Chesterfield aan een van de mannen op kantoor (p. 94); als deze systeembeheerder hoort dat Hubary tien dollar heeft gegeven voor de inlichting en hijzelf werd afgescheept met een pakje sigaretten, wordt hij erg boos, niet wetende dat er ooit een tijd zou komen waarin een pakje sigaretten duurder zou zijn dan tien dollar (p. 99). Arie vraagt schertsend of ze in Harrisburg/Pa. geen automaten met meisjes erin hebben, net zoals sigaretten en nierbroodjes (pp. 103-104). Volgens Hubary stoppen alle vrachtwagenchauffeurs ’s nachts onderweg om koffie te drinken en gebakken eieren te eten (p. 104). Bill hoopt dat zijn zus Sarie de koffie klaar heeft, want zij zet beste koffie (p. 112); hij doorzoekt vrijpostig de kasten in de woonkamer en vindt een glazen pot vol koekjes, waar hij een handvol van pakt en steekt er vier in zijn mond (p. 114). Kettering vlucht het huis uit en begint alvast orde te scheppen in de chaos in zijn truck; Bill en Rufus komen ook naar buiten, de laatste met een sigaar in zijn mond (p. 116). Het loopt uit op een chaos; het wordt voor die arme Kettering te veel als de dochters des huizes thuiskomen, de dozen met kleren openmaken en er Coca-Cola-vlekken op maken omdat ze de cola laten schuimen (p. 122): Kettering stormt op de meisjes af en rukt de jurk die ze al hebben uitgepakt uit hun handen en sommeert hen er met hun Cokevingers vanaf te blijven (p. 123). Bill is intussen de keuken ingevlucht en staat voor zichzelf een boterham te smeren, Kettering aan zijn lot overlatend (p. 124). Bill en Kettering vluchten weg van de kurkdroge Rufus en de nog drogere Sarie en gaan de pakketten opnieuw inpakken in een garage in Lebanon/Pa.; om drie uur ’s nachts stuurt Kettering Bill weg om een liter koffie te gaan halen bij een nachttent (pp. 126-127).
King Messaf en zijn twee handlangers kunnen Ketterings truck niet vinden tot aan Baltimore/Md. toe; een van hen oppert de suggestie dat Kettering en Bill in Philadelphia koffie zijn gaan drinken (p. 130). Zelf stoppen zij bij een koffietent tussen Baltimore/Md. en Philadelphia/Pa., waar twee negers koffie staan te drinken, en bestellen drie koffie plus driemaal gebakken eieren met ham (p. 132). Nog binnen de bebouwde kom van Philadelphia/Pa. rijden Bob en Arie langs een dag-en-nacht-koffietent; Bob stelt voor om daar een broodje te gaan eten, maar het is gek genoeg Arie die dat afslaat, want hij vindt dat ze zo snel mogelijk in Washington/DC moeten zijn (p. 139). Dalmonte daarentegen bestelt koffie met eieren (p. 142). Op pagina 144 brengt de gorilla-achtige medewerker een zilveren pot koffie, een schaaltje met gepelde harde eieren en een pot goudgele Franse mosterd, want Dalmonte eet zijn eieren niet met zout – zoals abusievelijk te zien is aan het zoutpotje op de afbeelding van pagina 143 –, maar met Franse mosterd. Na het bellen van 27 tankstations tussen Philadelphia/Pa. en Washington/DC en het verorberen van het laatste ei bestelt Dalmonte een nieuwe pot koffie (p. 144). Als na verloop van tijd nog niemand heeft teruggebeld, vraagt Dalmonte zich vertwijfeld af of al die kerels soms erwtensoep in hun ogen hebben (p. 145). Tussen Philadelphia/Pa. en Baltimore/Md. stoppen Bob en Arie bij een tankstation; een monteur staat stiekem een sigaret te roken, die hij uittrapt als Bob en Arie naderen (p. 147). Om een alibi te verkrijgen is Paul Hubary vastbesloten zich door de politie te laten arresteren, maar dan wel bij voorkeur met een gevulde maag en een voorraadje sigaretten; omdat hij bovendien zin heeft in koffie, wandelt hij naar een nachtcafé in Philadelphia/Pa. (p. 152). Er zitten wat drinken kerels uitsmijters te eten, maar hebben daar grote moeite mee; een jongen van een jaar of achttien staat hete chocolade te slurpen, maar Paul bestelt koffie, gebakken aardappelen en een ferme biefstuk (p. 152). Vervolgens doet hij een tukje en koopt hij zes pakjes sigaretten (p. 153). En van de gekochte sigaretten steekt hij meteen op (p. 153).
Omdat nog niemand de besteltruck van Kettering en Bill heeft gezien, neemt Arie aan dat ze zijn gaan eten, koffie drinken of misschien bij kennissen op bezoek gegaan (p. 159). Het wordt weer een warme dag, dus in de straten van Baltimore/Md. doen ijscoventers goede zaken; Bob, Arie en Hubary stoppen bij een cafetaria aan het begin van de hoofdweg naar Washington/DC om iets te eten en zich wat op te knappen (p. 169). Hubary eet wat broodjes ham en drinkt wat koffie, Arie eet ook iets (maar we weten niet wat) en Bob heeft pech, want op het moment dat hij aan de beurt is, komt Ketterings truck voorbij en moeten ze de achtervolging weer inzetten (p. 175). Helaas worden ze door King Messaf c.s. gevangen genomen en opgesloten in een houtzagerij. Hun bewaker aldaar steekt een sigaret op en Hubary verzoekt hem vriendelijk doch beleefd om op te passen geen brand te veroorzaken (p. 194). De eigenaar van de houtzagerij komt binnen met een uitgedoofd, kort pijpje in zijn mond; de bewaker wil een tweede sigaret opsteken, maar de eigenaar verbiedt hem het roken (p. 198). De bewaker mag wel wat gaan eten: het meeste is in blik, maar er zijn ook verse eieren (p. 198); hij komt terug met een mok koffie en een blad met dingen die als boterhammen uitzien, maar in werkelijkheid hompen kaas zijn; daarbij eet hij hardgekookte eieren (zonder Franse mosterd, zoals zijn baas ze pleegt te eten) en wat worstjes (p. 201). Als Bob, Arie, Hubary, Bill en Kettering zich bevrijd hebben, stelt Arie voor om koffie te drinken en eieren te eten (p. 207).

„Hoog spel in Hong-Kong” (1e druk, 1958) :
Het laatste deel van deze trilogie begint op het dakterras van de familie Evers in Pittsburgh/Pa., waar Jan, Bob en Arie glazen Coca-Cola drinken en Jan de brochure „Steden der Wereld, No. 22: Hongkong” voorleest (pp. 6-9). Naar aanleiding van het artikel meent Arie dat één consul op 1800 man meer dan genoeg is en dat de andere 149 medewerkers van het Amerikaanse consulaat niets anders doen dan Chinese thee slurpen met duizenden Chinese spionnen (p. 8) dan wel eetbare vogelnesten zoeken of nieuwe recepten voor loempia’s verzamelen (p. 9). Arie probeert ook pa Evers zachtmoediger te stemmen door hem een glas Coca-Cola met ijsblokjes te geven (p. 11). Op pagina 12 zitten ze nog steeds aan de cola en de drie jongens beginnen pa Evers het hele verhaal te vertellen. Charles D. Niemaier, vice-president van de Metropolitan Insurance Company, drinkt koffie die hem in een zilveren pot gebracht is door een blonde secretaresse (p. 13). Als Bob eindelijk klaar is met zijn verhaal, is zijn vader al toe aan het derde glas Coca-Cola met ijs (p. 20).
Volgens Van der Heide – hoe vaak zou hij in zijn leven in een vliegtuig hebben gezeten? – is vliegen alleen maar spannend als je op een vliegveld achter een kopje koffie zit te kijken en te luisteren (p. 27). Jan, Bob en Arie arriveren even voor half acht in het „Sheraton” te San Francisco/Cal. en ze bestellen meteen drie ontbijten. Om half tien is de ontbijtboel weggeruimd en ditmaal is het niet Arie, maar Bob die op een achtergehouden droog korstje brood kauwt (p. 39). Arie kletst zichzelf – in de hoedanigheid van W.G. Coleman – in de nesten en moet hals over kop het „Sheraton” verlaten; in een cafetaria drinkt hij twee flesjes Coca-Cola, eet hij een stuk appelgebak en twee warme worstjes en belt hij met Hubary (p. 45). Hij boekt passage p de „Nancy May” en vervoegt zich daarna bij Jan in „Evers’ Emporium”; Jan bestelt twee melkcocktails met chocoladesmaak; Bob komt even later binnen en bestelt er ook een, kennelijk tot ongenoegen van de bediende die nu twee keer moet lopen (p. 53). Aan Pier 9 liggen een maïsgele bananenboot, een Engels schip en de „Nancy May” (pp. 56-57); over de pier waait een licht windje, die achtereenvolgens de geur van pannenkoeken, teer, olie, drogende garnalen of visnetten met zich meevoert (p. 57); een koksjongen gooit net als Arie staat te kijken een bak schillen overboord (p. 57). Jan beschildert de houten nepkisten en als hij klaar is, gaat hij naar een cafetaria om een glas Coca-Cola te drinken en zijn handen te wassen (p. 74). Jan heeft overal geïnformeerd naar Bob, o.a. bij een visbakkende Chinees (p. 83). Bij de tweede poging om Rivers’ kisten op de „Nancy May” te takelen staat de chauffeur een sigaret te roken (p. 89). Even later komt een van de douaniers op Arie af voor een vuurtje om zijn sigaar aan te steken (p. 93). De twee gangsters van Dalmonte die Jan en Arie in hun kuiven hebben gepikt, staan in dezelfde houding en met dezelfde kledij hun twee gevangenen te bewonderen, kauwgom kauwend, maar helaas niet precies in hetzelfde tempo, wat het effect een beetje bederft (p. 104). Nog steeds gumkauwend duwt een van beide boeven Jan en Arie de kelder van het landhuis in, waar ze tot hun verbazing Bob aantreffen; de bewaker vertelt hun dat er in de kranen water genoeg zit, maar dat ze het een tijdje zonder eten zullen moeten stellen (p. 106). Van der Heide weet ons te vertellen dat het stukvallen van een groene bierfles of een jampot vaak vlijmscherpe, licht gedraaide scherven oplevert (p. 110).
Na hun spectaculaire ontsnapping uit de waterkelder durven Jan, Bob en Arie zich niet openlijk te vertonen op Pier 9 om zich in te schepen op de „Nancy May”; daarom gaan Jan en Bob naast Pier 7 aan boord van een kleine motorsleepboot en zit Arie doodgemoedereerd Coca-Cola te drinken en eieren te eten in een havencafeetje; vervolgens meldt hij zich bij Jan en Bob en gaan ze met het sleepbootje naar de „Nancy May”, die dan al uitgevaren is (p. 149). De bemanning en de passagiers van de „Nancy May” vallen qua gezelligheid nogal tegen; zo is de scheepskok een van die ongelukkige stervelingen die eigenlijk liever een ander beroep hadden gekozen en dus heel hun leven het werk haten dat zij voor hun brood moeten doen, een subtiele vooruitwijzing naar de sombere scheepskok van de „Roos van Dekama” (p. 151). Jan Prins begint van pure ellende een dagboek bij te houden: de derde dag (22 september) verhaalt Jan van een ruzietje aan het ontbijt; als zoiets al het hoogtepunt van de dag is, kan men zich een vage voorstelling maken van de saaiheid van deze reis (pp. 151-152). Vervolgens worden de jongens alle drie voor de derde keer in hun leven zeeziek (pp. 152-153), maar op pagina 153 zijn Jan en Arie zover opgeknapt dat ze weer aan de ontbijttafel kunnen plaatsnemen; een Engelse zakenman aan boord wil havermout, maar dat is niet zo makkelijk te eten op een slingerend schip, want de helft van het spul komt in zijn schoot terecht, de Amerikaanse onderwijzeres overkomt hetzelfde met haar gebakken ei. Een dag later is ook Bob weer van de ontbijtpartij, zij het slechts met wat thee en beschuit (p. 153).
Eenmaal aangekomen in Hongkong maakt Bob een afspraak met Fred W. Rivers in „The Royal Gardens”; in afwachting van Rivers bestelt hij Coca-Cola met ijs en citroen (pp. 162, 164-165). Rivers drinkt sinaasappelsap (pp. 164-165) en hij rookt filtersigaretten, waarvan hij er eentje opsteekt met een Zippo-aansteker (pp. 165, 166 en 168-170: zo lang heeft nog nooit iemand in de Bob Evers-serie over één sigaret gedaan!). Voor het verdedigen van de vijf kisten tegen overvallen door gangsters van Dalmonte wil Arie nog lunchen; alleen Jan is nerveus om te eten (p. 182). Eindelijk hebben de drie jongens dan de Praed-juwelen in handen en ze brengen de vijf kisten naar het huis van Rivers; mevrouw Rivers heeft een zenuwachtige manier van aan haar sigaret trekken: na elke trek tikt ze de as eraf (p. 193). Ze geeft Jan, Bob en Arie een biljet van een dollar om koffie te kopen (p. 194).

„Een vliegtuigsmokkel met verrassingen” (1e druk, 1958) :
Het volgende avontuur speelt zich weer af in Nederland en begint met het bezoek van pa en zoon Roos aan Jan Prins en Bob Evers; pa Roos haalt om te beginnen een sigaar uit het cellofaan en houdt het ding bij zijn oor, misschien wel om te horen of het wel de juiste graad van droogte heeft (p. 9). Hij likt even aan een los tabaksblaadje (p. 10), hij krabt met de punt van de sigaar aan een oor en hij steekt het ding in een mondhoek (p. 11). Pa Roos verdwijnt voor hij zijn sigaar kan aansteken; hij geeft te kennen dat hij zelfs geen tijd heeft om koffie te drinken – dat doet hij op kantoor wel (p. 12). Terwijl Arie per taxi boodschappen gaat doen (p. 13), slaan Bob en Jan haastig een middagmaal naar binnen bij Marianne in de keuken (p. 14). Vervolgens rijden ze met de Packard naar Arie, waar Arie’s moeder erop staat dat ze eerst thee drinken en appelgebak eten, voor ze naar de Veluwe vertrekken (p. 14).
Op de Veluwe worden ze staande gehouden en van hun Packard beroofd door de twee „Nieuwendijk-nozems” Frank en Kees; Kees rookt een sigaret (p. 18-20; we merken overigens op dat dit deel weer teruggrijpt op een wat ouderwetsere spelling: de „cigaret” is terug van weggeweest, net als de genitief-uitgang met een apostrof: zou het verhaal misschien vóór de boeken die in Amerika spelen zijn geschreven?), die hij even later weggooit: gelukkig voor de Veluwe stapt Arie ernaartoe en zet zijn voet erop, om te voorkomen dat er brand ontstaat (p. 20). Als blijkt dat het duwen van de Ford Consul niet gaat, steekt Kees een nieuwe sigaret op (p. 23). Frank en Kees gaan er met de Packard vandoor; daar ligt al het voedsel van Jan, Bob en Arie in, zodat ons drietal al twaalf uur niets meer gegeten heeft (p. 66). Op pagina 68 vinden ze de Packard eindelijk terug, maar al gauw blijkt dat Frank en Kees in hun bagage hebben zitten rommelen: dozen met blikken conserven zijn omgekieperd, Bobs plunjezak is leeggeschud en een fles petroleum is gebroken en over de achterbank leeggelopen. Gelukkig is het voedsel er nog: o.a. twee blikken cornedbeef, maar die open draaien duurt blijkbaar te lang, aangezien ze behoorlijke honger hebben, dus ze graaien in een doos toast en chocola (pp. 69 en 75). Arie gaat erop uit om een auto te huren, maar Jan en Bob stoken een vuurtje op de openbare weg om er wat blikken worstjes in te verwarmen (pp. 83-84). Omdat garagehouder Steensma met geen stok uit bed te porren is, gaat Arie maar even liggen slapen in een hooiberg; hij schrikt wakker van Frank en Kees, die vrijwel recht onder hem staan te overleggen, Kees uiteraard weer met een sigaret in zijn hoofd: zenuwachtig bijt hij er steeds stukjes tabak uit (p. 88). De twee Nieuwendijknozems liften mee met bode Halewijn; Arie probeert de bestuurders van een vrachtwagen over te halen deze bode te achtervolgen, met de smoes dat hij zelf mee was gelift en zijn portefeuille in de wagen had laten liggen toen hij koffie en sigaretten haalde voor de bestuurder (p. 93). Als garage Steensma om 8u10 – eindelijk! – open gaat, duwen de jongens de Packard naar binnen terwijl Steensma nog op een laatste stukje ontbijt kauwt (p. 97). De jongens huren de Volkswagen die eerder door Frank en Kees is gebruikt en rijden naar de Braassemermeer, waar het tweede tonnetje afgegooid zal worden; de knecht van de bootverhuurder zit koffie te drinken (p. 103); voor Bob en Arie aan boord van hun vlet gaan, eten ze eerst nog een dubbele uitsmijter en drinken ze twee koppen hete chocolade de man (pp. 103-104). Terwijl zij op het meer met Kees en hun buitenboordmotor stoeien, duikt Jan een café in en drinkt maar liefst twee Coca-Cola’s en achtervolgt daarna in zijn bemodderde Nash Frank (p. 119). Deze rijdt kalmpjes richting Amsterdam-Centrum, maar parkeert even op de hoek van de Koninginneweg en het Valeriusplein om een sigarenwinkel binnen te duiken; Jan benut die gelegenheid om zijn Nash op het plein te parkeren en een taxi te nemen (p. 121). Hij belandt in een kroepoekfabriek in de Bethaniënstraat, hetgeen Van der Heide de gelegenheid biedt om de lezers te vertellen dat kroepoek geen soort van gedroogde platvis is en ook niet aan bomen groeit, maar gemaakt wordt van koekjes van gemalen vis en meel die in hete olie worden gebakken (p. 124); Jan loopt naar het kantoortje erboven, dat erg smerig is: de vloer ligt vol plat getrapte of stuk gewreven eindjes sigaret en stukken kroepoek (p. 125). Op het bureau staan overlopende asbakken en langs de rand zijn honderden brandvlekken van sigaretten te zien (p. 126).
Terwijl Jan aan het stoeien is boven zijn kroepoekfabriek, genieten Bob en Arie van een zeer late lunch in het „Noord-Zuid Hollandsch Koffiehuis”: die van Arie bestaat uit aspergesoep met brood, een Wiener schnitzel met appelmoes plus extra gebakken aardappelen en daarna twee stukken appelgebak, die van Bob uit een dubbele biefstuk met een kolossale bak sla en een schaaltje ijs na; beide lunches worden afgesloten met een kop chocolade met slagroom (p. 139). Nadat Arie de chocolade heeft opgedronken en de slagroom van het schaaltje heeft opgelepeld, gaat hij op avontuur naar de Bethaniënstraat (p. 140). Arie wandelt door dat straatje en komt uit op de Oude Zijds Achterburgwal, waar hij aan de overzijde het Chinese eethuis van Tante Mia ziet, waar hij in zijn hbs-jaren zo vaak met vriendjes bami is gaan eten (p. 141). Op de hoek van de Bethaniën- en de Bethaniëndwarsstraat is in een gewoon woonhuis een Chinese eetgelegenheid gevestigd, „T’a Dung”, die Arie nog niet kent (p. 141). Arie heeft in het „Noord-Zuid Hollandsch Koffiehuis” al behoorlijk zitten bunkeren, dus zelfs hij heeft nu wat moeite met het eten: hij bestelt in één uur tijd slechts twee loempia’s met onwaarschijnlijk grote likken sambal erop en omdat dat begint op te vallen, nog maar een bamisoep erachteraan: zelfs een enorme eter als Arie schrikt ervan: de bamisoep blijkt een kolossale berg bami met een gebakken ei er bovenop, drijvend in een plas gekruid vocht (p. 142). Het is de eerste keer in al hun avonturen dat Arie zich klem eet. Ten slotte rekt hij zijn verblijf in „T’a Dung” nog door een kopje koffie te bestellen, maar dat was het dan ook wel (p. 142). Arie wandelt daarna in de buurt rond om te zien of Jans bemodderde Nash ergens geparkeerd staat en komt uiteindelijk weer bij Bob uit die nog steeds braaf in het „Noord-Zuid Hollandsch Koffiehuis” zit te wachten; Arie’s overvloedige maaltijden zijn dan inmiddels al weer zo ver gezakt, dat hij een koekje van het zoveelste kopje chocolade van Bob kan jatten (p. 144). Arie bestelt een Coca-Cola en besluit om tien uur weer verder te gaan zoeken naar Jan (p. 145).
Jan weet eerst de riem waarmee hij aan het bureau zit vastgekluisterd los te maken; dan gaat hij „op de zeehonden-toer”: met zijn neus in de rommelhoop waar de prullenmand al een aantal keren is geleegd: hij vindt o.a. lege sigarettendoosjes, gedroogde sinaasappelschillen, een prop krant die zo te ruiken gebakken vis had bevat, maar géén scheermesje (p. 151). Met behulp van het gloei-element van een straalkacheltje kan hij de touwen doorschroeien en zich zo bevrijden; de kroepoekfabriek is dan al uren gesloten, maar er hangt nog steeds een lucht van olie en vis die Jan de adem beneemt (p. 158). Hij rent naar buiten en heeft allereerst behoefte aan een kop koffie en een telefoon (p. 158). Die denkt hij beide te kunnen vinden in een café op de hoek van de Kloveniersburgwal, maar tot zijn verbazing en vreugde vindt hij Arie; hij laat de deur van het café open staan, waarop de kastelein hem geërgerd meedeelt dat hij geen kropsla teelt, dus dat hij geen cent aan de regen verdient (p. 160). Jan en Arie gaan naar een ander café waar ze niet zo opvallen en waar Jan kan vertellen; Arie bestelt twee Coca-Cola’s (p. 160). Zij spoeden zich naar het „Noord-Zuid Hollandsch Koffiehuis”, waar ze met enige moeite – het is per slot van rekening al half twaalf – nog een dubbele uitsmijter uit de keuken kunnen lospeuteren (p. 161), waarmee Jan zoet is t/m pagina 165.
Na een korte nachtrust in huize Prins sluipen de drie jongens naar buiten, om in „Populairs” op het Rembrandtplein te gaan ontbijten: hete koffie en belegde broodjes; ze kopen de man ook nog een papieren zak met extra-eetwaar erin (p. 169). Op vliegveld [***censuur!***] zitten twee lange kerels – Peter Schilperoort en Luuk Vrind – flesjes Coca-Cola te drinken (pp. 172-173). Frank en Kees pikken het derde tonnetje op, ontdekken Bobs en Arie’s Tiger Moth, verstoppen het tonnetje, halen de ster van hun dak, steken een sigaret op en rijden met een kalm vaartje verder terug naar Apeldoorn (p. 195). Aan de hand van Jans onkostenrekening wordt duidelijk waarmee de broodjes van „Popularis” waren belegd: lever en ham (p. 204).

„Stampij om een schuiftrompet” (1e druk, 1959) :
Dit deel begint met een telefoontje van Peter Schilperoort aan Willy van der Heide: Peter heeft nog een avontuur tegoed. Hij belt vanuit Vlissingen, waar het volgens zijn zeggen zo heet is dat je de kreeften gekookt uit zee kunt vissen (p. 7). Een dag later reizen Jan, Bob en Arie naar Roosendaal, waar Schilperoort al op het perron zit te wachten met een glas Coca-Cola vol ijsblokjes in zijn hand; hij vist een pakje sigaretten uit de borstzak van zijn hemd, maar komt er voorlopig niet aan toe om er eentje op te steken (p. 8). De rest van het DSC denkt in de D-trein op weg te zijn naar Hilversum, maar wordt in Roosendaal uit de trein gehaald omdat de plannen zijn veranderd; ze gaan naar de stationswachtkamer, waar Wybe Buma een „min of meer” Russisch ei gaat eten; Wim Kolstee wil een grote portie ijs (p. 15). Bob gaat bij het buffet iets bepraten: Jan denkt dat het met Bobs nationaliteit te maken heeft, omdat Amerikanen nou eenmaal rare dingen bestellen, zoals gedistilleerd water met zuiveringszout of een portie gemalen aspirine met kokosnootmelk, liefst met slagroom er op (p. 16), maar het blijkt dat Bob gewoon onderhandeld heeft om een ventilator te mogen lenen (p. 17). Als de kelner komt, bestelt Kolstee dus de grootste bak ijs die te krijgen was; Bob wil een ingewikkeld soort ijs, met gemalen amandelen en gepofte pinda’s en zo. Arie Roos neemt een dubbele uitsmijter rosbief en een bal gehakt met brood omdat die hier een dubbeltje goedkoper is dan elders (p. 17). Als de bestelling komt, neemt de ene Bob (Evers) de trein naar Amsterdam om de trombone aan Eddie Bulk te bezorgen en de andere Bob (van Oven) eet diens bestelde ijs op (p. 22). Vlak voor Dordrecht probeert Bob de hem toevertrouwde trombone, maar dat wordt geen succes; een Duitser doet het beter, maar het geloei dat hij voortbrengt, zorgt ervoor dat de pijp van een seinhuiswachter van schrik uit diens mond valt (p. 28). Als Bob, Duitser en trombone Rotterdam binnenrijden, zit de Fransman die de trombone aan Kolstee heeft meegegeven in de wachtkamer op het perron, met een glas Coca-Cola voor zich, dat hij echter vanwege de zenuwen niet eens ziet; toch neemt hij af en toe een slok, al dan niet op zijn broek morsend; hij probeert ook herhaalde malen een Franse sigaret op te steken, maar ook dat lukt niet echt (p. 31). Dat is blijkbaar al ‘s mans tweede glas, want op pagina 37 moet hij er nog twee betalen aan de boze kelner. In de trein waarin het DSC nu reist, is alleen bier te krijgen; en dus gaat Kolstee op Rotterdam Centraal Station uit het raam hangen om te kijken waar het wagentje met de koek, de broodjes en de limonade is; Dim Kesber wil een blok ijs om op zijn verhitte hoofd te leggen (p. 40). Bob staat voor de gesloten deur van Eddie Bulk aan wie hij de trombone moet afgeven; op de begane grond is een sigarenwinkel, waar een aantrekkelijk uitziende dame sinaasappels en citroenen staat uit te persen, waarvan zij het sap in een fles giet (p. 47). Om de hoek is een café met een terras, dus Bob gaat ijsgekoelde Coca-Cola’s drinken en schrijft een briefje aan Bulk (pp. 48-49).
De Fransoos nodigt Jan en Arie uit in „Terminus” om wat te gebruiken in ruil voor hun hulp; Jan komt wat later, dus Arie zegt dat een halve koude kip met sla en een bak ijs met ananas na heeft besteld, waarna hij de titel van deze serie artikelen loslaat: „Wie koude kip eet met ijs en ananas na, heeft vanzelf feest.” (p. 58). Verderop op deze pagina zal blijken dat hij nog niets heeft besteld, maar dat nu pas doet; wat hij erbij wil drinken, komen we vooralsnog niet te weten, want Jan onderbreekt de bestelling door middel van gekreun. Jan bestelt een kopje koffie, of nee, bij nader inzien toch maar een Chocomel, want daar zit meer voeding in (p. 59). Arie’s kip wordt op pagina 61 gebracht; ze blijkt gegarneerd met peterselie en schijfjes citroen. Een pagina verder worden Jans Chocomel en voor Arie – uiteraard, hoe hebben we er ooit aan kunnen twijfelen? - een Coca-Cola en een bak sla gebracht. Jan wordt een beetje boos als blijkt dat de Fransman alles betaalt en hij vertrekt naar „’t Paviljoentje”, waar het DSC zit te repeteren; het is voor een niet-musicus moeilijk om je een houding te geven wanneer een orkest zit te oefenen, dus Jan is al lang blij dat hij met zijn Zippo van nut kan zijn als Arie Ligthart hem een vuurtje vraagt voor zijn sigaret (p. 66). In een cafetaria tegenover „’t Paviljoentje” zitten Bulk, Belg en Fransman te confereren, waarbij de laatste twee vooral het woord doen en Bulk aan de lopende band koude gehaktballen, rijkelijk met mosterd besmeerd, zat te eten (pp. 73-76). Daarna begeeft Bulk zich naar „’t Paviljoentje”, waar de kelner meteen ziet dat hij niet op zoek is naar bijvoorbeeld Coca-Cola of worstjes, maar naar een persoon (p. 78). Deze persoon, Wim Kolstee, schittert door afwezigheid; Bulk moet even nadenken en wil daarbij een biertje drinken (p. 79). Bob wandelt nog steeds rond in Amsterdam; hij duikt „Hotel Krasnapolsky” in om een bak ijs met slagroom te eten en Kolstee te bellen (p. 86). Hij krijgt echter Schilperoort aan de lijn, die hem vertelt dat het DSC gaat rijsttafelen bij „Cecil” in de Hoogstraat (p. 88). Kolstee kon niet aan de lijn komen, want hij was neergeslagen door Bulk; als hij weer bijkomt, drinkt hij een glas Coca-Cola en gaat wederom op jacht naar een trombone (p. 92). Arie huurt een Renault Frégate en rijdt naar Hollands Spoor, waar een bloemkoopman bij de uitgang een sigaret staat te roken (p. 97). Wim Kolstee moet zich fatsoeneren en mensen opbellen; dat doet hij in „’t Goude Hooft”, waar hij eerst een Coca-Cola met veel ijs bestelt (p. 109). Hij kan een trombone lenen in Rijswijk, maar inmiddels is het te laat om nog naar „Cecil” te gaan, dus hij geeft zijn taxichauffeur opdracht om te stoppen bij een broodjeszaak (p. 113). Arie zit met de rest van het DSC wél bij „Cecil” en eet een dubbele portie saté (p. 113). Bob van Oven drukt een restje sigaret uit in een restje sajoer (p. 114).
Kolstee neemt zijn ingeslagen voedsel mee naar K&W: een zak met belegde broodjes en een zak met twee kippenpoten; hij maakt eerst een broodje lever soldaat (p. 119). Het bericht voor Eddie Bulk dat diens trombone al in Amsterdam is, wordt op de achterkant van een reclameplaat voor Gold Flake-sigaretten geschreven (p. 120). Veel tijd om te eten had Kolstee niet, want op pagina 125 vindt Arie de twee zakken in de Kleine Rookkamer, met de kippenpoten nog intact en een broodje ei plus het aangebeten broodje lever. Bulk en Belg betrekken de wacht tegenover de artiesteningang van K&W, met twee zakjes patat en wat harde eieren per hoofd (p. 128). Ze overvallen Bob en nemen hem de trombone af; als Bob bijkomt, zet hij koers naar de Kleine Rookkamer en krijgt een glas Coca-Cola om weer op verhaal te komen (p. 140). Een juffrouw uit de koffiekamer van K&W komt een blad vol koppen koffie en flesjes Coca-Cola brengen (p. 141). Kolstee eet nu eindelijk zijn broodje ei en een van zijn kippenpoten op (p. 141). Bulk en Belg denken nu eindelijk hun trombone in handen te hebben, maar helaas past de schuif er niet op, want die is door Dim Kesber verwisseld; de Belg drinkt zeven slokjes water tegen de schrik (p. 144). Bulk en Belg bestellen wat bier en gaan overleggen (p. 145). Bulk stapt met een trombone onder z’n arm naar de artiesteningang van K&W en geeft de portier een pakje sigaretten (p. 146). Als ze eenmaal binnen zijn, rolt de Belg een donker shagje uit een koperen tabaksdoos (p. 171).
Jan, Bob en Arie mogen na afloop van het concert bij Schilperoort logeren; ze rijden via de Laan van Meerdervoort naar diens huis; op de Laan VM is een automatiek; Schilperoort haalt een kroket eruit, Bob een nasigorengbal. Omdat Bob het klepje open laat hangen, is het voor Schilperoort een koud kunstje om Schriers handschoenen erin op te sluiten, een trucje dat even later door Arie wordt herhaald, maar dan met Jans kippenpoot (p. 196).

„Kunstgrepen met kunststukken” (1e druk, 1959) :
Jan Prins, de normaal zo ordelijke jongen, vindt zijn kamer veel te netjes, dus hijzelf is met behulp van Bob en Arie begonnen met het herinrichten ervan. Van de hulp van Bob is vooralsnog niet veel te merken, want die zit te paard op de vensterbank en neemt grote happen uit een uit stuk Deventer koek dat uit een bureaulade tevoorschijn is gekomen (p. 6). Ook de hulp van Arie is nogal twijfelachtig: hij heeft een super-sifon – een voorloper van de huidige Sodastream – gevonden en wil nu met dat ding dubbel prikkende Coca-Cola maken, met verbluffend resultaat (pp. 6-8). Pa Roos heeft de drie jongens nodig voor een klusje; zij gaan per taxi naar het kantoor van Rederij Roos om te overleggen; pa Roos steekt een sigaar op waar hij het puntje vanaf bijt (pp. 12, 13, 15 en 18). Alle zeelui smokkelen: sigaretten, flessen rum, nylon kousen, enz., maar de smokkel waar pa Roos de drie jongens over wil spreken, is ietwat omvangrijker (p. 13). Op de „Roos van Dekama” wordt namelijk iets gesmokkeld waar de smokkelaars in kwestie zo’n vijfduizend gulden per keer mee verdienen: misschien wel opium of morfine, een suggestie van Bob (p. 14); suggesties van Arie – tulpenbollen of héél bijzondere Edammer kaas – worden niet op prijs gesteld door pa Roos (p. 15). Hij heeft het verhaal gehoord van een gepensioneerd zeeman, die het weer had gehoord toen ze met z’n allen in een zeemanskroegje bier zaten te drinken (p. 17). Voor ze de „Roos van Dekama” bezoeken, wil Arie in een broodjeszaak vooraan op de Zeedijk vijf harde eieren, twee broodjes lever, twee broodjes ham en een paar koude gehaktballen eten: meer wil hij niet eten, want dat kan aan boord wel (p. 19). En inderdaad: in de kombuis krijgen ze brood en een gebakken biefstuk met een ei erop en appeltaart na (p. 27 en 31-32). De eerste stuurman komt in de kombuis koffie drinken, klagend over de afwezigheid van de kapitein, de koksmaat en ene Fredriks, die nog naar de tandarts moest en hopend dat deze laatste niet nog ergens een cognacje is gaan drinken (p. 31). De stuurman haalt een blikken doos met donkere tabak tevoorschijn en begint een sigaret te rollen (p. 31). Daarna benadert Arie eerst een matroos die de eetzaal staat te boenen met een smokkelverhaal (p. 36); de matroos luistert, steekt een sigaret op, maar trapt niet in Arie’s verhaal (p. 37). De derde matroos die hij aanspreekt, heeft aanvankelijk wel zin in het karweitje en steekt een stuk kauwgom in zijn mond (p. 43). Als die matroos klaar is met vragen, gooit hij het stuk kauwgom achteloos over de trapleuning (p. 44). Twee pagina’s verder slaat de twijfel bij hem toe; hij komt dat aan Arie vertellen, met een nieuw stuk kauwgom achter zijn kiezen. Een vierde matroos, „Breekneus”, staat een sigaret te roken en wijst Arie op ongerijmdheden in diens verhaal (pp. 48-49); de opgerookte sigaret verdwijnt in het IJ (p. 49). Arie fantaseert dat de zogenaamde smokkelwaar in een blikken doos van Haust-toast zit (p. 50). Jan Prins zit intussen weer in de kombuis, ditmaal om koffie te slurpen (p. 51); hij heeft net de koksmaat, die met een schuimspaan in een dampende pan staat te roeren, ondervraagd (p. 52). Jan werkt de rest van zijn koffie weg, hetgeen met zoveel geluid gepaard gaat dat Arie informeert of zijn slokdarm soms lek is (p. 52). „Koksmaat” had eerder die avond een blauw pak aan dat zo strak zat dat hij er nog geen pondje kaas in kon verbergen (p. 56); „Breukneus” zit bij hem in de kombuis te confereren, een koffiekom in zijn hand (pp. 56-57). „Breekneus” gaat vervolgens met een sigaret over de reling hangen (p. 58). Arie betrapt „Koksmaat” op heterdaad; diens gezicht krijgt de kleur van groene, Zwitserse schapenkaas (p. 62). Jan en Arie verlaten de „Roos van Dekama” en Bob komt op hun fluitje af als een hond op een rijpe bokking (p. 72).
In de kroeg op de hoek van het Damrak en de Haringpakkerssteeg bestellen de drie jongens een Coca-Cola (per persoon) en informeren ze naar Kees de hondeman (p. 76). Die woont in de Warmoesstraat, dus ze gaan hem meteen bezoeken; als hij opendoet, heeft hij een uitgedoofde dot sigaar in zijn mond (p. 78). Kees was ooit chauffeur en loopjongen van Kresse; soms moest hij sigaren voor hem gaan kopen (p. 81).
Jan, Bob en Arie brengen verslag uit aan pa Roos; die hoort dat aan zonder Arie één keer te onderbreken, maar na afloop van het verslag pakt hij een sigaar en bijt er de punt vanaf (p. 101). Op de een of andere manier moet hij het ding hebben aangestoken, want aan het eind van pagina 101 blaast hij een rookwolk uit. De jongens rijden naar Tirlemont en de geur van koffie doet hen beseffen dat ze toe zijn aan koffie en een ontbijt: in een klein hotelletje bestellen ze vier ontbijten: twee voor Arie; de ontbijten bevatten in elk geval sneden brood, stukken kaas, krentenbollen en suikerklonten (p. 108). Als Kees de hondeman vastgebonden is, moet Jan wachten op de Belgische heler; hij neemt zich voor elk half uur een glas Coca-Cola te bestellen en na drie glazen komt de heler opdagen (p. 114). Buiten de stad maken ze het smokkelvak van de Frégate open en komen zo eindelijk te weten wat er nou eigenlijk gesmokkeld wordt, een schilderij van een man die met pijl en boog mikt op een jongetje met een goudreinet op het hoofd: Wilhelm Tell (p. 118). Ze laten Van Wisschoten, de Belgische heler, achter in de Frégate en maken de man wijs dat ze gaan eten in „Le Chevalier d’Or”. Het eerste wat de man doet, is een sigaret opsteken (p. 121). Later belt hij Kresse op en ook die steekt een sigaret op (pp. 123-125). Jan, Bob en Arie ontmoeten pa Roos in „Américain”; pa Roos is net klaar met zijn lunch en zit aan de koffie met room als „de drie lastige horzels” arriveren (p. 128). Arie bestelt een dubbele, Duitse biefstuk met een massa uien, appelmoes en appelgebak met slagroom na, Jan een Wiener Schnitzel met gebakken aardappelen en Bob op z’n Amerikaans een huzarensalade met brood en een bak ijs na (p. 129). Pa Roos snaait met zijn koffielepeltje een gebakken aardappel van Jans bord (p. 131). Ze besluiten met het schilderij naar Borghesius te gaan, een oude vriend van pa Roos, die altijd graag uit de koekjestrommel snoept (p. 132). Onderweg kopen ze wat repen chocola en mokkagebakjes voor de man. Een eerste mokkagebakje verdwijnt al snel achter Borghesius’s „smekkende” lippen (p. 135); hij doorzoekt registers, oude tijdschriften en naslagwerken, onderwijl af en toe een gebakje of een stuk chocolade etend (p. 139); later zet hij ook nog een pot thee (p. 140) voor zichzelf en zijn gasten.
Kresse’s huisknecht heeft een rood-wit gestreept jasje aan, zoals gestreepte zuurstokken op de kermis (p. 144). Kresse wil Bob en Arie afschepen met honderd pop de man voor een originele Wenkelbach, met als argument dat zij daar een massa Coca-Cola voor kunnen kopen (p. 146). Boven zit Jerry Miller (die in dit deel nog „Jack” heet) op hen te wachten, terwijl er uit één mondhoek een sigaret bungelt (p. 148). Na het succesvol opsluiten van Bob en Arie maken Kresse en Miller zich op om te verdwijnen, maar voor die tijd grazen ze nog even in de keuken: eieren en biefstukken (pp. 161-162). Jan zit al die tijd in „Américain” te wachten; even voor zevenen bestelt hij een Coca-Cola (p. 162), een uur later krijgt hij visioenen van twee kroketjes met brood en om half negen is zijn honger zo erg dat hij een uitsmijter-rosbief bestelt, vooralsnog op eigen kosten (p. 163)! Dat Jans broek nat wordt, vindt hij bij wijze van uitzondering niet erg, want de broek moet toch naar de stomerij, want er is een lik mosterd op gevallen (p. 165). Als Jan naar Kresse’s huis loopt, botst hij zowat tegen Kees de hondeman op, die toevallig ook komt kijken met een frot sigaar in zijn mond (p. 166). Kees slaat een keukenraampje in en gaat naar binnen, Jan volgt hem even later; in de keuken hangt nog de geur van gebraden vlees en koffie (p. 167). Lammers is in Kresse’s werkkamer papieren aan het uitzoeken en heeft een nieuwe sigaar opgestoken die echter uit zijn mond valt als Jan hem betrapt (p. 167). Als Bob en Arie bevrijd zijn, loopt ons drietal naar de keuken, waar ze van alle restanten het in de inleiding van deze serie artikelen (Nieuwsbrief 56) genoemde feestmaal maken: er is nog gekookte kip in blik, roomkaas, gember, ananas, paling in gelei, een blik peren op sap en een kist Coca-Cola, benevens wat brood in een trommel, maar daar kijken ze niet naar om. Arie ontfermt zich over de gekookte kip, die hij met mes en vork uit elkaar sloopt, Bob mixt ananas, peren op sap, stukken gember en likken aardbeienjam tot een onduidelijke substantie die hij vruchtensalade noemt en die hij met een soeplepel naar binnen werkt. We mogen aannemen dat de roomkaas en de paling in gelei een prooi zijn voor Jan (p. 173).
Het drietal rijdt richting Luik; in de buurt van Barchon zijn wegwerkers bezig en in ruil voor wat sigaretten vertellen die dat Miller een half uur eerder is langsgestoven (p. 181). Dick Parsons landt, haalt de schilderijen uit de vleugels en laat zijn vliegtuig in de fik vliegen om de bergplaats te laten verdwijnen; hij staat rustig naar het fikkie te kijken met een sigaret in zijn hoofd (p. 188), om precies te zijn: in zijn rechtermondhoek; je kunt zeggen van Dick Parsons wat je wilt, maar hij is wel een van de weinigen die zijn peuk weggooit en er een hak op zet om het ding te doven; weliswaar een beetje overdreven nadat hij zijn vliegtuig in de fik heeft gezet tegen een bosrand, maar toch … (p. 189). Als Parsons door de agent ondervraagd wordt, pakt hij weer zijn pakje sigaretten; het is onduidelijk of hij er tijdens dat gesprek ook eentje opsteekt (p. 190), maar op pagina 192 steekt hij zonder twijfel een vers exemplaar op. Hij gooit het ding half opgerookt het raampje van de auto uit (p. 193). Vrijwel onmiddellijk steekt hij een nieuw exemplaar op (p. 194). Het inmiddels vierkoppige gezelschap rijdt naar Humbeek; onderweg stoppen ze bij een kraampje langs de weg om Coca-Cola en worst, broodjes en chocolade te kopen (p. 194). Eenmaal in Humbeek, maar zonder „Sheherazade”, pakt Parsons maar weer eens een sigaret die hij voor de verandering eens niet aansteekt, maar waarop hij begint te bijten (p. 200). Jan, Bob en Arie kondigen aan dat zij gaan eten, maar ze gaan gedrieën in de Ford zitten (p. 201). Parsons gooit de half opgekauwde sigaret weg en pakt een nieuwe (p. 201).

„Bombarie om een bunker” (1e druk, 1960) :
Aan het begin van het boek treffen we Arie Roos aan, die net inkopen heeft gedaan in Humbeek: zichtbaar zijn twee Belgische broden, drie gestoomde makrelen met gerookte koppen, flesjes Coca-Cola, een pakje margarine en een halve leverworst (p. 6). Omdat ze ietwat afgeleid worden door het wanhopige geschreeuw van Dick Parsons, komen ze pas op de pagina’s 11-14 aan eten toe; ook Dick krijgt een flesje Coca-Cola, maar om iets te eten is hij nog veel te zenuwachtig; als hij zijn flesje leeg heeft (p. 13), gooit hij het in het Humbeekse kanaal (p. 14); omdat Jan natuurlijk begint te zeuren over het statiegeld van maar liefst één dubbeltje, geeft Parsons hem een hele Duitse Mark; zelf neemt Parsons maar weer eens een sigaret; we komen nu ook eindelijk te weten dat zijn lijfmerk Lucky Strike is (p. 14). Ook deze sigaret verdwijnt half opgerookt door het portierraampje (p. 16). Nog op dezelfde pagina steekt hij weer een nieuw exemplaar op (pp. 16-17); hij krijgt ook een tweede flesje Coca-Cola, maar eten wil hij nog steeds niet. Hij vertelt hoe hij en zijn maatje Jerry de bunker ontdekten en laat geen detail weg, zelfs niet dat ze een sigaret opstaken (p. 18). Tijdens het verhaal zit Jan nog steeds Coca-Cola te drinken (p. 21). Parsons’ half opgerookte sigaret verdwijnt wederom door het autoraampje (p. 22). Verderop op dezelfde pagina grabbelt hij alweer in zijn pakje sigaretten. Parsons heeft nu ook zijn tweede flesje Coca-Cola leeg en gooit ook dit door het raampje het kanaal in, ditmaal vergezeld van twee kreten: een van Jan over het statiegeld en een van de oude visser die boos is dat de vissen aan het schrikken worden gebracht (p. 24). Tijdens het vertellen haalt Parsons op pagina 30 weer eens een Lucky Strike tevoorschijn; ook de jongeman in de Humbeekse smederij rookt, zij het Belgische sigaretten (p. 39).
Als Jan en Arie naar het beklimopte huis van Kresse gaan, neemt Arie een sneetje brood met leverworst mee, dat volgens Jan zo’n homp is dat een olifant er de Vierdaagse op kan lopen (p. 49). De lucht van die leverworst komt er op pagina 70 overigens weer uit, als Arie een zwiep krijgt van Dick Parsons. Als alle builen, schrammen en andere narigheden van de jongens zijn verbonden, heeft Arie koffie en een warme prak uit diverse blikjes – cornedbeef, doperwtjes, sperziebonen, boter en sambal – klaar (p. 81). Na afloop snoept Jan een reep Meurisse-chocola die hij in een keukenla heeft gevonden. Bob en Arie reconstrueren dat Jerry aan de hand van resten brood, lege Coca-Cola-flesjes, drie dooie visjes en kledingstukken heeft kunnen concluderen dat de Ford van Jan, Bob en Arie was (pp. 89-90). Nadat hij de Ford in de plomp heeft geduwd, gaat Jerry terug naar het dijkhuis van Kresse, omdat hij snakt naar een sigaret en hij op zijn logeerbed anderhalve slof Lucky Strike heeft liggen. Die krijgt hij echter nooit te pakken, omdat Jantje Prins het huis in de fik schiet (pp. 109-110). Maar als hij en zijn maatje Dick Parsons bij de Ferrari arriveren, steken ze toch allebei een sigaret op, uit Parsons’ pakje (pp. 134-135). Ook Kresse steekt een sigaret in een mondhoek en Arie geeft hem vuur met een weggesprongen splinter hout van Kresse’s huis (p. 159) het eindje sigaret wordt op p. 163 weggegooid door Kresse. Miller en Parsons worden bevrijd door de bemanning van een voorbijvarend schip en krijgen koffie, waardoor Arie’s maag begint te rommelen (p. 179).

„Ali Roos als Arie Baba” (1e druk, 1960) :
Met de van Jerry Miller gestolen Ferrari begeeft het drietal zich van Humbeek naar Antwerpen; meteen al op pagina vijf heeft Arie een mond vol voedsel; op de vraag wat hij dan wel zit te eten laat hij een smerig stuk kaas zien dat hij blijkbaar al die tijd in een zak van zijn regenjas verborgen had gehouden (p. 6), hetgeen Van der Heide de gelegenheid geeft om te goochelen met de dubbele betekenis van „vies” in het spreekwoord „vieze varkens worden niet vet”. Tussendoor beweerde Arie dat hij als kind ooit twee briefjes van honderd gulden heeft opgegeten, maar dat die niet erg voedzaam waren. Arie loopt vervolgens een café binnen om te bellen en een kop koffie te drinken (p. 11); hij loopt weer naar de Ferrari om een briefje van duizend gulden te vragen aan Jan, die denkt dat dit zelfs voor Arie’s doen nogal veel is om broodjes kaas of uitsmijters met Coca-Cola aan te schaffen (pp. 11-12), maar Arie heeft andere plannen met dat geld. Wel bestelt hij in het café zes broodjes kaas, zes broodjes ham en zes broodjes lever om mee te nemen (p. 14). Als Arie midden in de nacht zijn vader belt om verslag te doen, wil die pas naar hem luisteren als hij een sigaret heeft opgestoken (p. 15). Pas nadat het telefoongesprek is afgelopen, kunnen Jan en Bob eindelijk aanvallen op hun broodjes (p. 24). Arie gaat het café weer binnen en bestelt nog en kop koffie plus drie hard gekookte eieren, een broodje lever en een broodje kroket (p. 25): een redelijk karige maaltijd, vergeleken met de achttien broodjes die hij zojuist aan Jan en Bob heeft overhandigd. Op pagina 27 blijkt dat het café niet alleen langs het kanaal staat, maar deel uitmaakt van een compleet gehucht of dorp; ze rijden tot een klein, driehoekig pleintje waar een gesloten „frietkot” staat.
Miller en Parsons nemen hun intrek in „Hotel Popularis” en Jan, Bob en Arie in het „Stateside Hotel”, beide in Antwerpen; om nóg Amerikaanser te lijken dan hij al is, doet Bob bij binnenkomst alsof hij gum kauwt (p. 31). De grote Antwerpen-kenner Miller weet dat in deze stad tentjes en cafeetjes open zijn (p. 53), dus hij stuurt suffe Parsons erop uit om wat eetbaars te organiseren: warme gehaktballen, worstjes of broodjes kaas, het is hem om ’t even, zolang het maar veel is (p. 54). Op p. 60 ziet Bob voor het eerst de enorme truck met stalen pijpen en twee pagina’s verder hebben de chauffeurs ervan het over het drinken van „betere” koffie in een cafetaria. Na het intermezzo van Jan bij een sinaasappelkar (pp. 63-64) komen de chauffeurs de cafetaria uit met papieren zakken vol voedsel en kartonnen bekers met coffee-to-go, zoals dat in modern „Nederlands” heet. (p. 65).
Intussen zit Miller in zijn hotel Parsons te vervloeken, omdat deze in een stad die gonst van het nachtleven (Antwerpen) nog niet eens in staat is wat broodjes en een paar harde eieren of een zakje patates frites op de kop te tikken; hij rookt anderhalve sigaret en komt dan maar zelf in actie om etenswaar op te snorren (pp. 75-76). Met dat al is Jan de drie schilderijen kwijt, dus hij zoekt, maar vindt in portieken alleen een leeg sigarettenpakje, een handvol sinaasappelschillen en een krant (p. 76). Ook de stoep voor een cafetaria is bedekt met lege sigarettendoosjes, kauwgomwikkels en platgetrapte peuken (pp. 77-78). In die cafetaria ziet Jan door het raam o.a. een hypermoderne, verchroomde koffiemachine, enkele glazen kastjes waarin kroketten, gehaktballen en worstjes warm werden gehouden plus een neger die een enorme leverworst in hompen staat te snijden. Het laatste stukje van die worst gooit hij op de grond, in de hoop dat een hond, zo vet als een big, het wel zal opvreten (p. 78). Jan wijst een groot stuk leverworst aan dat hij wel voor de tien franken die de neger ervoor vraagt, wil kopen, maar de neger is zo onbeschoft om hem voor deze prijs een veel kleiner stuk te verkopen; als Jan protesteert, krijgt hij helemaal geen worst (pp. 78-79). In een hoek van de cafetaria zit een mannetje met een hoedje op onder het genot van een kop koffie de door Bob op straat gelegde schilderijen te bekijken, samen met drie andere cafégasten (p. 80). Als Jan zijn schilderijen terug wil, komt de neger zich er ongevraagd mee bemoeien, onderwijl een sigaret van zware shag rollend (p. 81). Als Jan zich heeft vastgekletst, begint het mannetje met het vettige hoedje de zaak pas echt interessant te vinden en hij wil nog een glas Coca-Cola (p. 84). Dan stapt Jerry Miller uitgerekend deze cafetaria binnen en wil wat te eten bestellen, als zijn oog op de schilderijen valt; een chauffeur die een broodje warme worst gereed houdt om erin te bijten, geeft de voorkeur aan de Coca-Cola-kalender boven deze schilderijen (p. 86). De bemoeizuchtige neger komt achter zijn toonbank vandaan, kauwend op een pluk leverworst (p. 88). Miller graait zijn schilderijen bij elkaar en bestelt een kop koffie en een paar hot dogs (p. 90). Ook Jan bestelt en krijgt een kop koffie (p. 91). Tot Jans ontzetting verklaart Arie dat hij alle consumpties van Miller en Jan zal betalen (p. 91); zelf bestelt Arie twee broodjes biefstuk tartaar, twee harde eieren, een stuk appelgebak en een glas Coca-Cola (p. 92). Blijkbaar bestellen ze nog veel meer, want op hun tafeltje komt een keurcollectie schoteltjes met broodjes allerlei, die net zo snel worden verorberd als ze worden aangedragen; Miller eet o.a. nog een gehaktbal (p. 92), waarop hij een fikse lading mosterd smeert (p. 93). Dat is voor hem nog niet genoeg, want hij pikt ook een van Arie’s eieren (p. 93). Jan bestelt op Arie’s kosten nog een broodje ham (p. 95) en later, als Arie met zijn telefoonmarathon bezig is, nog een glas Coca-Cola (p. 97). Een van de cafetariabezoekers blijkt een taxichauffeur, die nog snel een half broodje kaas in zijn mond propt voordat hij Jan en Arie naar de Komeetstraat brengt, waar het pakhuis van De Goederen is (p. 100).
De chauffeurs van Bobs pijpentransport stoppen, zodra ze de grens zijn gepasseerd, hetgeen Bob en Parsons de gelegenheid geeft om uit hun bijzondere vervoermiddel te ontsnappen (p. 145). Bob wil ook wat eten en koffie drinken (p. 146), maar heeft geen geld bij zich; gelukkig heeft Jerry Miller zijn (ex-)slaafje wat geld meegegeven (p. 147). Intussen gaat Arie in „Hotel Popularis” in Antwerpen informeren naar Dick Parsons; in de vestibule van het hotel hangt de geur van koffie (p. 155). Arie belt Bob en bestelt een kop koffie (p. 157). In het Duitse chauffeurskoffiehuis eet Bob twee portiers gebakken eieren met ham (p. 161); hij veronderstelt dat Parsons ergens in een café of hotel koffie zit te drinken (p. 161). Blijkbaar heeft ook Bob koffie gedronken, want op pagina 163 rekent hij die af. Bobs veronderstelling dat Parsons in „Zur Krone” aan de koffie zit, klopt (p. 164). Bob bestelt nog meer koffie voor hemzelf en Parsons (p. 165). Bob weet dat Jan en Arie geld bij zich hebben om de rekening te betalen, dus hij spoort Parsons aan om iets te bestellen, desnoods een compleet gebraden zwijn (p. 166). Bob slaagt erin Parsons dusdanig te troosten dat die zelfs weer trek krijgt in nog een kop koffie, dus Bob bestelt er twee (p. 169). Arie stopt in Frankfurt am Main en koopt in een soort van broodjes- en koffiezaak een ontzagwekkende hoeveelheid voedsel: zes papieren zakken met broodjes dit-en-dat, een complete uit Holland geëxporteerde Edammer Kaas, een worst van bijna twee kilo, twee dozijn gekookte eieren compleet met zout, wat kartons flesjes Coca-Cola en twee dozijn repen chocolade (p. 173). Al rijdende wordt het merendeel daarvan opgegeten door Arie, Bob en Parsons; Jan ligt nog achterin te slapen (p. 176). Er is gelukkig nog voldoende eten over om pakketjes proviand te maken, die meegaan op de wandel- en klautertocht naar de bunker (p. 180). Arie belooft Parsons een extra hard ei als hij hen keurig naar de bunker leidt (p. 181). Op de top van de tweede helling rust het viertal even uit en trekt flesjes Coca-Cola open; zuinige Jan drinkt er zelfs twee leeg, nadat Parsons hun heeft verteld dat er een beekje met helder water aankomt (p. 183). De bunker zelf kan de goedkeuring van Bob niet verdragen, want het ding heeft niet eens stromend water (p. 188).

„Heibel in Honoloeloe” (1e druk, 1961) :
Na afloop van het kunstschatten-avontuur vinden we de drie jongens terug in Antwerpen, waar ze in de lobby van een hotel gaan zitten om wat losse eindjes te regelen (telefoontjes naar Amsterdam en Pittsburgh/Pa., brieven schrijven en overleg over de vraag wat ze met de buitgemaakte veertigduizend gulden moeten doen; dat doen ze onder het genot van een potje koffie met veel suiker (Jan), Coca-Cola met een portie kaas (Arie) en een kop chocola met een bak slagroom (Bob) (p. 7). Omdat Bob aan de telefoon te horen heeft gekregen dat hij geacht wordt even een kleine omweg via Hawaii te maken, is hij zo uit het veld geslagen dat hij Jans kop koffie in één teug leegt (p. 14). Volgens Arie hebben ze naar nooit zulke lekkere kaas als in Antwerpen, maar een van de twee anderen attendeert hem op het feit dat ze er wel ananassen hebben (p. 15). Jan en Bob gaan van alles en nog wat regelen, maar Arie gaat de hoeveelheid contant geld tellen, waardoor hij bijna een toekijkende piccolo met een blad vol glazen sherry laat struikelen (p. 17). Arie brengt het geld naar een Antwerpse bank, die het over zal maken naar een bank op Hawaii, waar Arie het bizar genoeg niet met een rekeningnummer of legitimatiebewijs, maar met het codewoord „ananas” weer kan ophalen (p. 18). Tijdens de eerste delen van de vlucht tussen Antwerpen, Londen, Shannon, New York en San Francisco eten de jongens blijkbaar niets, al maakt Jan wel nog een opmerking over Amerikaanse uitvindingen als sigaretten met filters, tandenborstels in cellofaan en bacillenvrij drinkwater (p. 21) en haalt Arie een anekdote op over de whisky van generaal Grant (p. 22). Ergens tussen New York en San Francisco komt dan eindelijk een stewardess met voedsel en Arie neemt aan dat Jan ditmaal net zo veel zal eten als hijzelf, omdat het voedsel bij de vliegprijs is inbegrepen (p. 23).
Hun Hawaiiaanse connectie George Simpson pakt een pakje filtersigaretten (p. 30) en frunnikt erin, maar is een bladzijde verder pas zo ver dat hij er een kan opsteken. Eenmaal aangekomen in het „Halekulani-Hotel” bestellen ze allereerst vier glazen ananassap met ijs (p. 31), die op pagina 33 worden bezorgd. Na het overleg gaat Simpson thuis eten (p. 46), maar de drie vrienden bestellen eten op hun kamers: voor Arie geen soep, maar wel een complete gebraden kip met compote en rijst en ananas met slagroom na; Jan wil aspergesoep, gevolgd door een dubbele biefstuk met gebakken aardappels en sla plus als dessert ijs met vruchten na. Wat Bob bestelt, komen we niet te weten, maar dat Arie een ananas bestelt, wordt door Jan vergeleken met iemand die in Nederland een bord gras eet; Arie daarentegen hoopt dat ze ananaskramen hebben, zoals wij in ons aardappelland patates frites-kramen hebben; blijkbaar hoort er bij de bestelling ook water, want een van de bedienden die het eten komt brengen, schenkt van schrik een plas water over de tafel (p. 48); het eten zelf wordt gebracht en verorberd op pagina 54. Arie vindt de Coca-Cola- en andere neonreclames niet passen bij de Stille Zuidzee (p. 56). Simpson wil weer een sigaret opsteken en ditmaal komen we het merk te weten: Lucky Strike (p. 58).
De geuren van de planten en bloemen doen de drie jongens weemoedig denken aan hun eigen avonturen, een eindje verderop in die Stille Zuidzee, zonder hotelkamers waar je gebraden kippen kon bestellen, maar waar ze die beesten zelf moesten vangen en braden (p. 62). De gevangen Zakaroea vertelt hoe hij een paar dagen eerder in „Harry’s Bar” een Coca-Cola stond te drinken toen hij werd aangesproken door een lange Amerikaan die dunne sigaartjes rookte (p. 64). Daarop gaat Bob poolshoogte nemen in „Harry’s Bar” waar de schemerlampen bestaan uit peertjes of fietslampjes in buitenmodel rumflessen (p. 70) en de luidsprekers zijn gemonteerd in de voorkanten van biertonnetjes (p. 71). Aan de bar zit een witharige man somber in een klein, halfvol glas te staren, terwijl Bob een glas Coca-Cola bestelt (p. 71). Boven de bar hangt het geraamte van „Fred” die voor vijf-en-een-halve dollar aan whisky had opgedronken, maar die geen geld had om te betalen. Terwijl Bob aan de slag gaat om een bordje met tekst te schilderen om aan „Fred” te hangen, komt gangster Mac binnen, die een whisky en een gemberbier bestelt (p. 74); hij mikt de whisky in het gemberbier en wil er meer ijs bij (p. 75). Hij bestelt er nog een en zet op Bob aan om een beloning te vragen voor het schilderen; deze bestelt nog een glas Coca-Cola (p. 76). Volgens de eigenaar van „Harry’s Bar” zijn zeelui kerels die zich zo snel mogelijk laten vollopen met whisky en daarna of in slaap of van hun kruk vallen (p. 78). Bob bestelt nog een Coca-Cola en hoort de barman uit (p. 78). Er komt een Amerikaanse sergeant binnen met een Hawaiiaanse verovering, die gum kauwt, hetgeen geen gezicht is (p. 79). Intussen rijden Simpson, Jan en Arie door de Chinezenwijk naar het onderkomen van Zakaroea; op de Chinese vismarkt kun je volgens Simpson inktvis en alle andere denkbare zeevis, vanaf krab tot en met haaienbout per kilo kopen. „Leuk als souvenir om naar huis te sturen,” schertst Jan (p. 82). Ze passeren op hun verdere route ananasinblikfabrieken en ananasplantages (p. 83). Bij de bungalow van Zakaroea stuit Jan op Mac die een sigaret rookt (p. 92). Dankzij een Hawaiiaanse jongen en een sigaret rokend meisje die op zoek zijn naar een rustig plekje wordt Jan uit zijn netelige situatie gered (pp. 93-94). In het hok van Zakaroea staat niet veel soeps, een bed en een tafel met een half bordje en wat lege Coca-Colaflesjes erop is het wel zo’n beetje (p. 97).
In „Harry’s Bar” zit Bob intussen in zijn Coca-Colaglas te staren als de ontsnapte Zakaroea binnenkomt (p. 109); Bob zet het op een lopen, met Zakaroea en de aapmens achter zich aan; de in de kroeg achtergebleven Bennie maakt gebruik van de situatie en schenkt zichzelf een bijzonder vol glas whisky in (p. 111); Bennie vindt zijn trouwe helper maar een halfnikker en schenkt nog een tweede glas in en biedt zelfs andere gasten een glas aan, maar die weigeren (p. 112). Agenten rekenen Bob in en smijten hem in een politie-auto; een van hen steekt tevreden een sigaret op (p. 117); de aapmens beschuldigt hem van het zeer zware misdrijf, zes glazen Coca-Cola niet te hebben afgerekend (p. 118). Nadat Bob te kennen heeft gegeven dat hij genoeg geld op zak heeft om des aapmensen gehele drankvoorraad op te kopen (p. 121), wordt hij weer op vrije voeten gesteld (p. 124).
Simpson schakelt Mac met een welgemikte klap uit (p. 132) en ontdekt dat hij nog een verfomfaaid pakje sigaretten heeft, waaruit hij er één opsteekt (p. 133). Hij gaat zijn Cadillac halen, Jan en Arie met hun gevangene achterlatend; boven hun hoofden klinkt gestommel en plotseling ruikt Arie een whiskygeur (p. 136). Bob en Zakaroea zijn intussen aan een tweede renwedstrijd begonnen en vluchten de wagen van een Chinese wasserij in (p. 145); Bob schakelt Zakaroea uit (p. 150) en gaat zelf in de cabine bij de chauffeur zitten die hem afzet bij een dag en nacht koffietent met telefoon (p. 152). Simpson, Jan en Arie zijn intussen bij „Harry’s Bar” aangekomen en constateren dat alle lichten uit zijn, maar dat de deur wel open staat; binnenin hangt een zware lucht van oude sigarettenrook, bier en whisky (p. 154), maar van de eigenaar is geen spoor te bekennen; de geopperde suggestie dat de eigenaar misschien een zak friet is gaan kopen verklaart niet waarom de deur open is. Simpsons Zippo verlicht de ruimte, waardoor het drietal vaag de luidspreker-biervaatjes, glazen en flessen en achter de bar lege Coca-Cola-flesjes en peuken kan onderscheiden (p. 155) benevens een onder een tafel verstopte aapmens, die na zijn ontdekking als eerste een sigaret wil opsteken (p. 156). Onder dwang vertelt de aapmens dat Mac en Bennie al een dag of tien à twaalf in zijn kroeg komen om whisky te drinken en ergens in de buurt in een restaurant te eten, want koken kunnen ze niet (p. 160). Als de aapmens is gebonden en Simpson, Jan en Arie op verder bezoek wachten, rookt Simpson een sigaret (p. 162). Arie scharrelt een paar flesjes Coca-Cola op en maakt ze open, maar omdat zich net op dat moment een nieuwe figuur aandient, wordt de cola vooralsnog niet gedronken (p. 163). Het blijkt om een onschuldige toerist te gaan, die zoveel stennis schopt dat ze gedwongen zijn hem ook vast te binden (pp. 165-166). Net als Arie eindelijk zijn cola wil drinken, komt er alweer een nieuwe bezoeker (p. 166). Voor ze weer een vergissing begaan, geeft Arie hem een flesje Coca-Cola, neemt er zelf uiteraard ook een en hoort de man uit (pp. 167-168); hij geeft hem nog een tweede Coca-Cola, maar op zijn aanbod om er een neutje whisky bij te doen gaat de man niet in (p. 168). Hij blijkt ingenieur Nijgaard te zijn op wie Mac en Bennie met smarten wachten; een derde Coca-Cola slaat hij af, maar Simpson, Jan en Arie weten nu genoeg, dus ook deze man wordt vastgebonden (p. 169); hij krijgt de opveegdoek van de bar tussen zijn kaken, zodat hij meteen nog een smaakje bier en whisky voor de hartigheid heeft (p. 170). De derde bezoeker blijkt tot ieders verbijstering Zakaroea; ook hij wordt in no time gebonden (p. 171). De volgende twee bezoekers arriveren samen: Mac en Bennie; Bennie doet de suggestie dat de aapmens te veel whisky heeft gedronken en nu ergens dronken ligt (p. 173). Twee bladzijden verder scharrelt Bennie zelf achter het buffet, op zoek naar whisky (p. 175). Bennie schiet de bierpomp lek, met een enorm schuimfestijn tot gevolg (p. 177). Juist door het schuim wordt Arie, die bewusteloos was gemept, de eerste persoon die door grote hoeveelheden koel bier abnormaal snel bij zijn positieven is gebracht (p. 180). Mac en Bennie zijn er vandoor als Bob Evers zich als volgende bezoeker aandient (p. 183).
Dankzij opmerkingen van Nijgaard weten Simpson, Jan, Bob en Arie nu waar Mac en Bennie wonen en ze gaan op weg naar dat huis; Arie belooft een flinke pot koffie te zetten als ze de twee eenmaal overmeesterd hebben (p. 190). Zover komt het niet, want nadat de Mac en Bennie hebben uitgeschakeld en Simpson zijn geliefde prototype terug heeft, besluiten de drie jongens om koffie in het hotel te drinken en het vliegtuig van negen uur ’s ochtends te nemen (p. 197).

Daags voordat Gormsen naar Nestreep reizen wilde, waar hij ’n betrekking als inspecteur van den tuinbouw gevonden had, liep hij door den botanischen tuin om de gewassen te bekijken of er misschien nog iets zijn zou, wat hem in zijn nieuwe betrekking van nut kon zijn. Daar ontdekte hij een blauw-grijze veer, raapte ze op en stak ze tusschen den band van zijn hoed. Een dame die voorbij ging lachte veelbeteekenend.
Toen hij den volgenden morgen aan boord van het stoomschip ging, bemerkte hij, dat hij niet de eenige was die een veer op den hoed had: op het promenadedek slenterde een man wiens hoed versierd was met een groote zwarte veer. Deze veer viel zeer in het oog. Ook den man zelf kon men niet goed over het hoofd zien. Hij was buitengewoon zelfbewust. Gormsen voelde, dat hij hem, ofschoon hij hem totaal onbekend was, niet goed lijden kon. Het gezicht van den heer had een brutale harde uitdrukking.
Het was een frissche dag met klare hemel en een scherpe wind. Toen men in open zee kwam, waar het schip van koers veranderde, werd de wind plotseling zóó krachtig, dat alles wegvluchtte en zich tegen den wind trachtte te beschutten.
Ook de onsympathieke heer zocht een beter heenkomen. Maar terwijl hij opstond, rukte de wind zijn hoed af en een golf spoelde hem overboord. Gormsen was innerlijk blij, en keek verbaasd op, toen de man rechtstreeks naar hem toekwam. „Wilt u mij uw hoed verkoopen?” vroeg hij met gemaakte vriendelijkheid.
Zoo voorkomend mogelijk, antwoordde Gormsen: „Het spijt me, maar ik heb mijn hoed zelf noodig.”
De man keerde zich bruusk om. Toen de stoomboot tegen den middag Sendborg bereikte, waar Gormsen aan land moest gaan, stapte ook de man zonder hoed uit. Het gelukte Gormsen onder de eersten te zijn, die aan land gingen, terwijl de andere ver achter hem bij de landingsbrug stond, waar de passagiers elkaar verdrongen.
Gormsen had nauwelijks eenige schreden aan land gedaan of hij werd door een jonge dame aangehouden. Ze reikte hem de hand toe en zei: „Goeden morgen!” Gormsen was verbaasd, hij had niet verwacht, dat iemand van het landgoed hem zou afhalen en wel het allerminst, dat men hem een jong meisje tegemoet stuurde.
„Komt u mij afhalen?” vroeg hij aarzelend.
„Ja zeker,” antwoordde zij en keek hem eenigszins verbaasd aan, als vond zij zijn vraag overbodig.
„Ik heb een auto besteld, die u straks naar huis brengt. Laten we eerst in een café op de Markt een kop thee nemen?”
Hij kon daar niets tegen in brengen en toen hij in de auto zat, die hem later verder brengen zou, had hij schik in dit onverwachte avontuur. „Naar huis rijden” zou de wagen hem – misschien was zij wel de dochter van den landeigenaar …
In het Markt-café vonden zij een gezellig plekje aan een hoekraam. Men kon door het venster het bedrijvig gedoe op de Markt gadeslaan en bleef zelf voor nieuwsgierige blikken verborgen.
Het meisje keek met belangstelling naar buiten, naar het marktplein. Zij was ook verlegen en wist niet goed, hoe zij het gesprek moest aanvangen. Ook hij vond niet de juiste woorden maar plotseling vroeg hij toch:
„Bent u de dochter van den landeigenaar Eckberg, juffrouw?”
Zij staarde hem verbluft aan.
„Neen, maar hoe komt u daarbij ja … bent u dan mijnheer Flint niet?”
„Neen, neen, maar mijn naam is Gormsen.”
„Maar … maar, u had toch een veer op den hoed?”
Zij stond plotseling en verward op en scheen haast te hebben om weg te komen. Maar Gormsen legde kalmeerend zijn hand op haar arm: „Blijf kalm, juffrouw. We zullen dit misverstand wel even oplossen. Wilde u een man ontmoeten, die een veer op den hoed droeg?”
„Ja, iemand dien ik niet ken. We hebben elkaar enkele brieven geschreven tot nog toe. Tenslotte stelde hij mij voor, dat hij naar hier zou komen, om elkaar te leeren kennen. Ik heb niet eens een foto van hem gezien. Maar hij schreef, dat hij een veer op den hoed zou dragen. Was er nog iemand aan boord met een veer op den hoed?”
„Ja, maar de hoed vloog in zee; de storm rukte hem den hoed van het hoofd. U moet er u maar niet over ergeren, want ik geloof, dat u van dien mijnheer geen spijt behoeft te hebben.”
„Kent u hem dan?”
In plaats van de vraag te beantwoorden, wees hij naar de markt: „Daar gaat hij!”
Zij keek met spanning naar buiten, maar schoot terug, zoodra ze hem gezien had. Flint maakte op dit oogenblik ook niet juist den besten indruk. De wind rukte aan zijn dunne haren en zijn gezicht was rood en verwrongen van woede en ergernis. Hij liep met korte woedende schreden en keek toornig naar alle kanten. Hij was blijkbaar tot een daad van geweld bereid. Gormsen keek haar aan en vroeg: „Zal ik hem roepen en hem uitleggen hoe de situatie is?”
„Neen, neen!” verzocht zij, „laat hem maar verder loopen. Ik kon immers ook niet weten, dat hij er zoo uitziet. Zijn brieven waren zoo heel anders als hij zich hier vertoont.”
Flint verdween om een hoek en het meisje slaakte een zucht van verlichting.
„Drink uw kopje eerst leeg,” zei hij, „en tracht de geschiedenis te vergeten. Ik kan u nu, jammer genoeg, niet langer gezelschap houden. Ik heb een betrekking in Nestreep gekregen bij den landeigenaar Eckberg, die hier uitgestrekte tuinderijen bezit. Maar als u het goed vindt kunnen we misschien Zondag elkaar ontmoeten en wat met elkaar keuvelen. Zondag hier in het café op denzelfden tijd?”
Zij knikte en zij ontmoetten elkaar niet alleen op den afgesproken Zondag, maar ook in de week later, zeer dikwijls. En nu heet zij mevrouw Gormsen en bewaart onder haar souvenirs als grootste schat een blauw-grijs veertje.

Voor me ligt weer een stapel nieuw verschenen sexbladen en wat boeken. Maar ik ga nu eerst even wat eten, want zoiets moet je wel met een volle maag doorworstelen, vind ik. Een zeer opmerkelijk boek, om diverse redenen, is “DOKTER, IK KOM NIET KLAAR” van dokter Mc.Inverness, uitgekomen bij “Aquarius”. Het zijn een aantal case-histories van met sexuele problemen worstelende dames, die hun hart bij de in ons land praktiserende amerikaanse arts uitstorten. De arts heeft alles slim op bandjes gezet, en vandaar dit boek. Het laatste hoofdstuk, getiteld “De Bizarre Geschiedenis Van Moeder Lola En Dochter Lolita”, gaat over moeder en dochter die zich in de meest ongelooflijke sexuele avonturen storten en daar volkomen overspannen van raken. Deze moeder-en-dochter bestaan echt! Moeder is momenteel een zeer bekende lerares en therapiste met uitgebreide praktijk van haagse society-vrouwen, terwijl dochter-lief thans directrice is van een aanverwant soort massage-instituut in Rotterdam, waar ze dikke vrouwen dun proberen te maken, weetuwel. Mc.Inverness, de psychiater-schrijver, heeft vanzelfsprekend de namen veranderd, maar voor insiders is het niet moeilijk uit te zoeken wie wie is. Trouwens, Mc.Inverness heeft niet alleen de namen van de betrokkenen veranderd, maar voor ’t gemak ook zijn eigen naam. Achter het pseudoniem Mc.Inverness gaat een oerwoud van namen schuil. Victor Valstar, Sylvia Sillevis (meisjesboeken!), Zsa Zsa Fergusson, Willy van de Heide (jongensboeken!), Willem W. Waterman en nu dus C.B. Mc.Inverness staan allemaal voor één persoon, namelijk de heer W.H. van den Hout. Onder de naam Willem de Waterman komt er bij Johnny Hoes bovendien een langspeelplaat uit van deze op een amsterdamse boot wonende haagse heer, die zoiets als “Kroegs- Scheeps- en Soldatenliederen” gaat heten.

Van geheel andere orde was het pro-Sovjet-krantje De Waarheid – een letterlijke vertaling van het Russische woord ПРАВДА, de naam van het soortgelijke communistische roddel-, leugen- en propagandablaadje in de Sovjet-Unie –, dat op 21 november 1953 onder de kop „Grove sensatie-boeken” onderstaande antireclame voor fatsoenlijke jeugdboeken uit het Vrije Westen maakte:

Een heel ander soort fantasie-boek is „De vliegende schotel van professor Lepidus”, door W. N. van der Sluys (Kluitman, ƒ 4.50) dat aanknoopt bij de vele dwaze verhalen in de burgerlijke pers over vliegende schotels e.d. Verhalen die in de meeste gevallen moeten dienen om de oorlogspsychose aan te wakkeren. Weliswaar laat de schrijver prof. Lepidus zeggen dat hij zijn uitvinding niet voor oorlogsdoeleinden wil laten gebruiken, de hele sfeer van sensatie en spionage in dit boek bevalt ons toch geenszins.
Ook „Drie jongens als circusdetective” en „Tumult in een toeristenhotel” van Willy van der Heide (Stenvert, ƒ 4.50) doen ons te Amerikaans aan. De Amerikaan Bob Evers beleeft samen met twee Nederlandse jongens avonturen, die ontaarden in allerlei grove knokpartijen met schieten-en-al. In het ene boek begroeten de jongens elkaar met een vloek als „You son of a gun”, in het andere heet het: „Op die manier kunnen we een onschuldig oorlogje spelen.” Verwerpelijke lectuur.

Redactielid John Beringen duikelde een foto uit 1966 op van het stationsgebied in Utrecht; op dat moment stond het oude stationsgebouw van Sybold van Ravesteyn, op de trappen waarvan „Kabaal om een varkensleren koffer” begint, er nog in al z’n glorie.

De fotograaf stond met zijn rug naar het station (zie ook Nieuwsbrief 43); in het rode driehoekje (hoe toepasselijk) zien we de telefooncellen staan die worden genoemd op bladzijde 70 van „Kabaal om een varkensleren koffer”. Achter de telefooncellen zien we de parkeerplaats van Het Jaarbeursgebouw (gesloopt in 1970). En waar toen de parkeerplaats was, zou later het muziekcentrum gebouwd worden (dat inmiddels ook al gesloopt is). Op de hoek zien we de halfronde gevel van Hotel Smits; op de vierde verdieping daarvan projecteerde het „Utrechts Nieuwsblad” een lichtkrant. Dat gaf ons (maar Jan en Arie blijkbaar niet) wel wat afleiding als we op de bus stonden te wachten, want je kon daar het nieuws lezen dat middels lampjes voorbij trok. Op de achtergrond zien we de zgn. „Neude-flat” die in die tijd werd aangemerkt als „het lelijkste bouwwerk van Utrecht”

Voor alle duidelijkheid is het misschien goed om te vermelden dat het Jaarbeursgebouw zich van 1921 tot na 1953 op het Vredenburg, naast het hier afgebeelde plein, bevond: in 1942 werd het houden van jaarbeurzen verboden door de nazi’s, maar vanaf 1946 werd de traditie voortgezet; door het groeiend aantal deelnemers werd het gebouw aan het Vredenburg al snel te klein en in 1953 – hetzelfde jaar waarin „Kabaal om een varkensleren koffer” verscheen – werd aan de andere kant van het station, aan de Croeselaan, de eerste hal van de nieuwe Jaarbeurs opgeleverd: de Bernhardhal. Meer hallen volgden aan de Croeselaan, zodat het oude Jaarbeursgebouw op het Vredenburg in 1970 gesloopt kon worden; op bovenstaande foto uit 1966 moet het oude Jaarbeursgebouw er dus nog staan, maar het gaat geheel schuil achter de schuine nieuwbouw geheel rechts.

Deel twintig in een serie foto-impressies van de plaatsen van handeling van de Bob Evers-serie voert ons naar de hoofdstad van de Duitse deelstaat Brandenburg: Potsdam.
„Potsdam” betekent níét een dam in Pots, zoals Amsterdam een dam in de Amstel was en Rotterdam eentje in de Rotte. De naam Potsdam is afgeleid van het Sorbische woord Podstupim, dat „voorpost” betekent. Het in de tiende eeuw gestichte dorpje bleef lang onbeduidend totdat Friedrich Wilhelm I., keurvorst van Brandenburg, de plaats uitkoos om er zijn zomerresidentie te vestigen; die residentie was een getrouwe kopie van Huis Honselaarsdijk, dat de keurvorst tijdens zijn verblijf in Nederland had leren kennen. Friedrich Wilhelm I. (lekker makkelijk, al diezelfde namen!), koning van Pruisen, bijgenaamd de Soldatenkoning, en zijn zoon Friedrich II. der Große, eveneens koning van Pruisen, breidden de residentie uit tot wat nu Sanssouci heet, een paleis dat ook Arie Roos kende.

Kaartje van Potsdam. De nummers 1 t/m 9 geven aan waar de foto’s hieronder zijn gemaakt.

Tegen zeer grove betaling nam Kurt Wilhelms, de chauffeur van de Scania-oplegger, Arie Roos aan het begin van „Bakkeleien in een Berlijnse bios” mee van de zandafgraving bij Reckahn naar Potsdam; vanuit de plaats Werder rijden ze langs een van de vele langwerpige meren Potsdam binnen. In werkelijkheid gaat het hier niet echt om meren, maar om verbredingen van de Havel. (1)

Inmiddels hebben Arie en de op geld beluste chauffeur uit de voormalige, zogenaamd communistische DDR balen tabak van elkaar, dus Arie is blij dat Wilhelms hem op de voormalige Lenin Allee eruit zet, dicht in de buurt van Bahnhof West. Het station bestaat nog steeds, maar heet sinds 1993 Bahnhof Potsdam Charlottenhof, zoals ook zo veel straatnamen in de voormalige DDR sinds 1991 van naam veranderd zijn – meestal vanwege politieke redenen, maar in de naam Bahnhof West kan zelfs ik niets aanstootgevends vinden. (2)

De Imbiss bij het station, waar Arie een halve liter koffie en een onwaarschijnlijke hoeveelheid brood wegwerkt, zich voor vijf D-Mark mag wassen (inclusief een dot tandpasta die hij bij gebrek aan een tandenborstel met zijn vinger op zijn tanden aanbrengt) en waar men tegen betaling van nogmaals vijf D-Mark bereid is een garage te bellen, bestaat nog steeds – al is ze niet meer van hout – en mag nog steeds de naam B-West voeren. (3)

Het station en de bijbehorende Imbiss liggen dus aan de Lenin Allee. „Een laan voor Lenin zelf en geen kleintje ook,” mijmert Arie en gezien zijn eerdere ervaringen met ex-communistische geldwolven als Kurt Wilhelms en de vrouw van de Imbiss, is hij opgelucht dat hij zowaar gratis over deze straat mag lopen. De meeste van de statige gebouwen waarmee de Lenin Allee was omzoomd, waren in Arie’s tijd bruinzwart beroet en ze zagen eruit alsof ze in geen vijftien jaar waren opgekalefaterd; in de buurt van het station is dat nog steeds het geval, zoals we zien – de foto is uit 2021 – maar de Lenin Allee was nogal lang en richting centrum ziet ze er alleszins opgekalefaterd uit. Vrijwel alle namen van misdadigers tegen de menselijkheid zijn inmiddels vervangen, dus sinds 1992 mag de straat weer als vanouds de naam Zeppelinstraße dragen. (4)

Blijkbaar heeft Arie tijdens de geschiedenisles op school zijn oren goed de koest gegeven, want op de meest bizarre momenten herinnert hij zich de meest bizarre details, zoals De Ruyter die het dek en de buitenkant van zijn schip insmeerde met boter (zie elders in deze Nieuwsbrief). Nu herinnert hij zich plotseling dat keizer Wilhelm I. – en niet alleen hij – een mooi paleis in Potsdam had, met de naam Sanssouci. Alleen jammer dat het vak geschiedenis sinds jaar en dag een prooi is voor links-extremistische docenten, zodat die arme Arie is volgestampt met theorieën als zou Wilhelm I. de oorzaak zijn van de zorgen van de plaatselijke bevolking, terwijl elk weldenkend mens weet dat deze zorgen niet veroorzaakt zijn door welke keizer dan ook, maar door veertig jaar communistische overheersing! (5)

Ogenschijnlijk tegen de stroom in, maar met de nodige koele berekening huurt Arie een Trabant en tuft daarmee naar de Friedrich-Ebert-Straße in het centrum, waar hij voedsel inslaat. (6)

Arie zoekt en vindt het Hauptpostamt in een straat waar in geen velden of wegen water te bekennen is, maar die toch Am Hafen heet. Hij belt er alle Potsdamer garages af in de hoop de garage te vinden waar Kurt Wilhelms zijn Scania heeft laten repareren. (7)

Bij het vak aardrijkskunde heeft Arie blijkbaar iets minder goed opgelet dan bij geschiedenis, want hij verbaast zich erover dat er in Potsdam een complete Hollandse wijk is. Deze wijk is wereldberoemd en werd door de koningen Friedrich Wilhelm I. en Friedrich II. der Große gebouwd om er Nederlandse bouwarbeiders en hun gezinnen in te huisvesten. Een achterneef van Friedrich II., koning Friedrich Wilhelm III., haalde een eeuw later eenzelfde soort stunt uit door in het noorden van Potsdam een complete Russische wijk, Alexandrowka, met snoezige Russische huisjes te bouwen, om er Russische zangers, die begin negentiende eeuw populair waren in Duitsland, in onder te brengen. (8)

Arie vindt de garage waar de Scania wordt gerepareerd in de Straße der Jugend, die sinds 1993 weer gewoon Kurfürstenstraße mag heten. Een garage is er echter niet meer in deze straat, maar gelukkig voor Arie is die er in zijn tijd nog wel, zodat hij Kurt Wilhelms kan opvangen en volgen naar Frankfurt (Oder). Die plaats kende Arie in 1991 ook nog niet: zie je wel, niet opgelet bij aardrijkskunde! Het bezoek van Peter de Zwaan aan Reckahn, Potsdam, Berlijn, Frankfurt (Oder) en Słubice is exact te dateren in de zomer van 1991 en dus zal ook de motorblokkentrilogie zich in dat jaar afgespeeld hebben: in 1991 werd de naam van de door Peter genoemde Frankfurter straat Bruno-Leuschner-Straße weer gewoon veranderd in Gustav-Adolf-Straße en in datzelfde jaar veranderde de voormalige Straße des Roten Oktober weer in de door De Zwaan genoemde, maar helaas fout gespelde Johann-Eichorn-Straße. Ergens tussen die twee naamswijzigingen in moet Peter Frankfurt (en vermoedelijk ook Potsdam hebben bezocht); het zou fijn zijn als al die wijzigingen tegelijk waren doorgevoerd, maar dat was een proces dat in Oost-Duitsland in vier jaren, 1991-1995, doorgevoerd werd. In dezelfde periode bleek uit archiefonderzoek overigens ook dat in niet minder dan 700 gemeenten in zowel Oost- als West-Duitsland een zekere meneer Hitler nog steeds als ereburger van de gemeente vermeld werd: het verwijderen van dat ereburgerschap ging behoorlijk wat sneller dan het veranderen van al die straatnamen! (9)

Terug van weggeweest: Politiek satirisch en volkomen onafhankelijk blad voor Nuchtere Nederlanders

De Nieuwe GIL

Nr. 8 Postbus 278 2500 AB Den Haag 1 januari 2022

Taliban vermommen zich als Saoedi’s om vrouwen te kunnen slaan zonder dat het Westen verontwaardigd wordt KABOEL (Reuters) – Bijna vier maanden na de terugtrekking van de NAVO-troepen uit Afghanistan begint eindelijk het eerste geruststellende nieuws van het Taliban-front te komen. Er waren veel vragen die Europa en de Verenigde Staten zich begonnen te stellen over de toekomst van de nieuwe islamitische staat, zoals: „Moeten we alle speelborden van RISK herdrukken als de Taliban de naam van het land veranderen?”, „Zullen de opiumproductie en dus de heroïne-export, nu de Verenigde Staten geen controle meer hebben over het grondgebied van het land, terugvallen op het niveau van vóór de export van democratie?” of „Mogen homoseksuelen die worden geëxecuteerd nagellak dragen tijdens de executie?” Allemaal belangrijke vragen, waar we het antwoord na al die maanden nog steeds niet op weten. Af en toe sijpelt er wat nieuws door uit het zo geteisterde land. Zabihoellah Moedzjahied, vanaf 7 september 2021 woordvoerder van de Taliban-regering en vanaf 25 oktober minister van volksinformatie en propaganda, stelde het Westen in een telefoongesprek met de Amerikaanse president Joe Biden gerust door te laten weten dat de troepen van Allah bereid zijn enkele versoepelingen aan te brengen: „Wij weten dat u in het westen zich grote zorgen maakt over het lot van onze vrouwen, daarom wilden wij u geruststellen. We zullen hen blijven slaan, maar omdat we weten dat dat bij u nogal gevoelig ligt, zullen wij dat alleen doen verkleed als Saoedi’s. We zullen ons namelijk laten inspireren door Saoedi-Arabië, dat in het Westen wordt beschouwd als de bakermat van een Nieuwe Renaissance. We willen de wereld laten zien dat we niet langer de moedjaheddien zijn van dertig jaar geleden, degenen die bewapend en getraind zijn door de CIA tijdens de oorlog met de Sovjet-Unie, degenen die u en Sylvester Stallone indertijd beschreven als vrijheidsstrijders tegen het monster van het communisme, maar dat we nu geradicaliseerd en voor altijd tot het uiterste gedreven zijn, want gelukkig hebben we dankzij u en de export van uw democratie een scenario van oorlog, armoede en eeuwige wanhoop kunnen meemaken. Een hele generatie groeide op onder de bommen en te midden van de splinters van bijna dagelijkse aanslagen. We hebben uw les geleerd en we zullen u niet teleurstellen.” Moeten we deze woorden in navolging van Joe Biden voor zoete koek aannemen? We zullen het zien, maar de eerste tekenen zijn niet ongunstig: de Taliban-regering heeft al een wet klaarliggen, die gelijk is aan de Saoedische wet en die vrouwen in staat stelt om auto te rijden. Deze wet zal volgens ingewijden weldra worden aangenomen, omdat het heel belangrijk is dat een vrouw vrij het huis kan verlaten om zelfstandig naar haar steniging te rijden, zonder haar man te storen. Twee andere berichtjes van twee andere belangrijke ministeries in Kaboel wijzen er inderdaad op dat de Taliban er veel aan is gelegen de betrekkingen met het democratische westen te normaliseren. Minister van telecommunicatie, Nadzjiboellah Hakkani, liet weten contact te hebben opgenomen met Brussel met het verzoek om samenwerking met de External Action Service (EAS) en het Joint Situation Centre (SitCen) teneinde de censuur in Afghanistan beter te beheersen. Verder liet de minister van openbare werken, Moellah Abdoel Manan Omari, weten dat zijn land klaar is om binnen negen à dertien jaar een van de volgende WK’s voetbal te organiseren. Hierdoor zouden, net als in Katar, duizenden potentiële vluchtelingen tijdens de bouw van nieuwe stadions kunnen sterven tijdens het werk, zodat ze niet zinloos hoeven te verdrinken in de Middellandse Zee of door de kou omkomen op de Balkanroute. Het zijn slechts kleine lichtpuntjes waaraan het goedgelovige en tolerante westen zich vastklampt, in de hoop dat de Taliban zich van een iets menselijker kant laten zien. Dramatische ontwikkelingen in het Bob Evers Museum i.o. na een verrassingsbezoekje van KOZP en enkele andere figuren die niet kunnen lezen, maar wachten tot een ander de teksten van de Grote Schrijver digitaal aanlevert, zodat ze hun computer het aantal keren het woord dat in de jaren ’50 gemeengoed was om de gekleurde medemens aan te duiden kunnen laten tellen. Neonazi’s in de war BERLIJN (Reuters) – Waar Nederland bijna driehonderd dagen moest wachten op een regeerakkoord, hebben onze oosterburen in no time (keine Zeit) een nieuwe regering in elkaar geflanst, die ze daar „Ampelkoalition” noemen, verkeerslichtcoalitie, omdat ze naast de liberale, „gele” FDP bestaat uit een wolk van linkse partijen, iets waar we in Nederland gelukkig niet aan moeten denken: de socialistische, „rode” SPD en de extreemlinkse, „groene” Bündnis 90/Die Grünen. Die laatste partij levert in de persoon van Cem Özdemir de meest opvallende en radicale minister, namelijk op het departement van Voedselvoorziening en Landbouw. Arme boeren, is onze eerste reactie. Onze tweede reactie zou zijn „arme neonazi’s”, ware het dat neonazi’s niet bepaald een bevolkingsgroep is die medelijden verdient. Maar behoorlijk in de war zijn ze wel, die Duitse neonazi’s: ze reageren in toenemende mate verward en afwijzend op doodsbedreigingen door Turkse nationalisten tegen Cem Özdemir. Na talloze ziekenhuisopnames vanwege hoofdpijn adviseren artsen etnische Duitsers dringend om zich – vooral in verband met de bezettingsgraad van ziekenhuisbedden vanwege de coronapandemie – niet te intensief met het onderwerp bezig te houden. De verwarring staat nog steeds op het gezicht van Kalle B. te lezen. „Ik snap het gewoon niet,” zei de 33-jarige neonazi uit de buurt van Koblenz. Gisteren hoorde hij voor het eerst van de oproepen tot moord tegen Özdemir. „Eerst dacht ik: ja, natuurlijk. Özdemir. Het klopt allemaal. Maar toen kwam ik erachter dat de dreigementen van Turkse rechts-extremisten kwamen.” Daarna heeft hij er lang met zijn vrienden over gesproken. „Nou ja, nazi’s houden niet zo van buitenlanders. Dat is duidelijk. Özdemir is een buitenlander voor ons omdat hij eruitziet als een Turk, een Turk wordt genoemd en zijn ouders Turken zijn.” B. grijpt naar zijn hoofd en vervolgt langzaam: „Voor de Turken is Özdemir geen buitenlander. Maar misschien wel, omdat hij in Duitsland is geboren en woont. Moeten we nu de Turkse nazi’s haten omdat ze een Duitser bedreigen? Of moeten we ze aardig vinden omdat ze Özdemir haten? Maar – het zijn Turken …” Kalle B. breekt op dit punt af. „Ik snap het niet meer. Ik weet niet eens of ik dat gedoe met die Armeniërs nou een genocide was of niet.” Zorgt voor verwarring: Cem Özdemir. Eenzelfde verwarring heerst momenteel onder veel rechtsextremisten in heel Duitsland. Alleen al gisteravond meldden zich meer dan 1500 van hen bij Duitse ziekenhuizen. Snelle diagnoses variëren van hoofdpijn en migraine tot ernstig wankelen van het wereldbeeld; meer konden de artsen vanwege de pandemie niet voor hen doen. Ondertussen hebben er voor het appartement van Özdemir gevechten plaatsgevonden tussen verschillende Duitse neonazistische groepen, van wie sommigen „hun Turkse kameraden” willen helpen om van Özdemir af te komen, terwijl de anderen „hun landgenoot Özdemir verdedigen tegen de vieze buitenlanders.” 007 Barbara Broccoli, de producent van de afgelopen negen James Bond-films, stelde de fans gerust: de overname van MGM door Amazon heeft geen gevolgen voor de komende films over de Britse geheim agent: die zullen gewoon in de bioscoop te zien blijven. Zij vertelde verder dat de titelrol in de 26e 007-film voor het eerst niet door een van oorsprong Engelstalige acteur gespeeld zal worden. De keuze is gevallen op niemand minder dan de camerageile Ellie Lust. „Regisseur Fukunaga en ik verwachten dat Lust de overgang naar een toekomstige vrouwelijke James Bond zal vergemakkelijken,” aldus Broccoli.

Perverse gluurder door nog perversere gluurder begluurd Amersfoort (DUIC) – Joris M. C. B. trilt nog steeds tot in al z’n vezels bij de herinnering. Gisteravond sloop hij zoals gebruikelijk langs de randen van de Leusderhei en keek door de slaapkamerramen naar stelletjes bij het bedrijven van de liefde, toen hij plotseling het gevoel kreeg dat hij in de gaten werd gehouden. „Ik draaide me langzaam om en toen zag ik ’m,” vertelt de gepensioneerd administrateur van de suikerplantage Linggatidoe, terwijl hij zijn griezelige ervaring tegenover De Utrechtse Internet Krant beschrijft. Ergens achter een boom stond een man, zich zichzelf bevredigde terwijl hij naar Joris M. C. B. keek. „Natuurlijk werd het zieke varken opgewonden van het feit dat ik graag naar andere mensen in hun slaapkamers kijk en mezelf bevredig,” vermoedt Joris M. C. B. verontwaardigd. „Maar hoe kun je opgewonden raken over zoiets?” Toen Joris M. C. B. de man probeerde aan te spreken, vluchtte hij. „Ik wilde nog een foto maken van de viezerik, maar op dat moment moest ik zelf vluchten omdat mijn waarnemingsobjecten mij hadden ontdekt,” gaat B. verder en voegde er nog aan toe: „Ik weet niet of ik ooit nog ontspannen kan toekijken hoe mensen geslachtsgemeenschap met elkaar hebben omdat ik voortdurend bang moet zijn dat zo’n monster mij in de gaten houdt.” Britse bootvluchtelingen De Ierse kustwacht heeft voor de komende week een landelijke waarschuwing afgegeven voor de oostkust, aangezien honderdduizenden Britse vluchtelingen hun leven riskeren om de Ierse zee over te steken in een poging de verarmde en onstabiele natie te ontvluchten. Rubberboten vol met wanhopige migranten zijn op Tweede Kerstdag in zee gestoken, velen van hen met vrouwen en kinderen aan boord, die een nieuwe start willen maken op het groene eiland. Zij hopen gebruik te kunnen maken van de onoplettendheid van de douane, omdat er in de week tussen Kerstmis en Nieuwjaar zelden iets anders gebeurt dan kalkoen en plumpudding eten en wat wandelen door de regen of langs het strand. Dan weer thee drinken en je verder een hoedje vervelen. „We hebben honderden mensen gered uit overvolle bootjes,” vertelde Paddy O’Connor van de Ierse kustwacht. „Het is een verschrikkelijke situatie, aangezien veel van deze mensen alleen maar hopen op een betere kwaliteit van leven in de Europese Unie.” Dat de bootvluchtelingen in deze coronatijden ook nog eens in quarantaine geplaatst moeten worden, omdat ze van buiten de Europese Unie komen, maakt de situatie extra precair. „Er worden koortsachtig containerwoningen ingericht om deze arme, ongelukkige mensen te kunnen huisvesten,” verklaarde dhr. O’Connor. „Het is een situatie die wij tot nu toe alleen van beelden op het journaal kenden, in Ter Apel op het vasteland van Europa. We kunnen alleen maar hopen dat de kustbewoners op welke manier dan ook de helpende hand toesteken, of dat nu het onthalen van de asielzoekers met warme kopjes thee aan de kust is, of hun droge kleren te geven.” Naar schatting zijn al 450.000 mensen het Britse vasteland ontvlucht naar aangrenzende EU-landen.

Bladzijde 2

De Nieuwe GIL 8

1 januari 2022