We hebben op school allemaal wel eens een opstel moeten maken. Om jullie de waarheid te zeggen, ik had er een vreselijke hekel aan. Het resultaat van al die duimzuigerij was dan ook meestal niet al te best. Dat ik later in mijn voordeel veranderd ben, is een van die onberekenbare spelingen der natuur...

Als ik het over school heb, moet ik altijd denken aan een jongen bij ons in de klas, die Willy heette. Het was een typische knaap. Als er één het land aan school had, dan was hij het! Toch was hij pienter en kon goed meekomen.
Hij was een trouw kameraad. Nooit zou hij je in de steek laten, al kwamen er twintig jongens van een andere school aan te pas, die wel eens een robbertje wilden vechten. Willy stond zijn mannetje. We mochten hem dan ook graag, al noemden we hem „De Fantast”.
Die naam had hij te danken aan zijn.... opstellen. Want dáár was hij een meester in. Schrijven was het enige waar bij plezier in had en eenmaal bezig, wist hij van geen ophouden.
Hij schreef vellen en nog eens vellen vol over de wonderlijkste belevenissen. De onderwijzers stonden gewoonweg versteld. En wanneer bij het teruggeven van de opstellen zijn verhalen werden voorgelezen, dan hing de klas aan meesters lippen....

Zodat het helemaal geen wonder is, dat deze jongen later schrijver is geworden. En een bekend schrijver ook die zich toelegde op het maken van jongensboeken.
Waarschijnlijk zullen jullie wel eens van hem gehoord hebben.
Zijn boeken zijn uitgekomen in de „Bob Evers”-serie. Het eerste grote verhaal van die reeks is „Een overval in de lucht”. Toen deze eersteling geboren was, ging het van een leien dakje. Nu zijn er al dertien boeken verschenen!
Ik moet zeggen, dat Willy het niet slecht gedaan heeft. Mijn neef Guus Lando en Rolf Lando verslinden de verhalen van mijn vroegere schoolkameraad gewoonweg, maar ook hun vader verkneukelt zich als hij in de lectuur er van verdiept raakt.
„Zou je ook nog eens wat anders doen dan lezen,” klinkt het dan dikwijls verwijtend uit de mond van zijn trouwe gade. „Ik krijg geen woord meer van je.”
Geen wonder dat in korte tijd tal van Willy’s boeken enige keren herdrukt moesten worden. Zó snel waren de eerste oplagen uitverkocht.
Jullie weten misschien niet dat Willy van der Heide - zo is zijn hele naam - met een motorjacht vrijwel heel Nederland doorkruist. Met een jacht op jacht naar avonturen, zou je haast zeggen.
Ja, zie je, het water geeft hem rust en in de gemoedelijke en gezellige kajuit, geeft hij gestalte aan zijn avontuurlijke geesteskinderen. die overal ter wereld de spannendste dingen beleven.
Bob Evers, Arie Roos en Jan Prins, drie trouwe vrienden, met wie elke andere jongen dolgraag eens op avontuur zou willen gaan. Al was het maar in gedachten.
Dat laatste is heel goed mogelijk.
Je hebt alleen maar aan je Ouders, je Ooms of Tantes een boek te vragen op je verjaardag, voor Sinterklaas of Kerstmis.
De feestdagen zijn weer in zicht, dus je hebt, als je er tijdig bij bent, goede kans.
Om je enigszins op de hoogte te brengen, moet je deze courant maar eens aandachtig lezen.
Heb je het geluk een boek van mijn vroegere schoolvriend in handen te krijgen, dan beleef je uren van aangename ontspanning.
En dat is soms wel eens nodig!

Voor veel van onze correspondentie-vrienden was de ontdekking in hun jeugd van de Bob Evers serie niet minder dan een sensatie. Eindelijk eens iets anders dan al die pedagogisch verantwoorde boeken over oppassende jongens en meisjes in degelijke Hollandse situaties. Enkelen vertrouwden hun eerste ervaring met de serie aan het papier toe. We willen u laten meesmullen van de sfeer die uit de onderstaande stukjes naar voren komt:

-

Het was een strenge winter. Na school werd er geschaatst op de stadsgrachten die in en rond Dokkum liggen. Een bijzondere herinnering heb ik aan het volgende. Ik ben opgegroeid in een huis uit ca. 1615 aan de vroegere haven in het centrum van Dokkum. Achter in het huis was een keuken. We hadden een winkel en dus een dienstmeisje dat hielp in de huishouding. Ze had boerenkool voor me bewaard. In die eetkeuken was het altijd gezellig en lekker warm. Nog in schaatskleren en met een bord - in de koekenpan opgewarmde - boerenkool kroop ik achter de kachel. Letterlijk dus. De kachel stond in een betegelde schouw, er achter was een flinke ruimte. Ik had daar een soort leeshoek. Ik herinner me nu nog die intens bevredigende situatie: vanuit de kou in de warmte, je lievelingskostje op schoot en met een verse Bob Evers erbij, bovendien in het besef dat je daar nog minstens een uur à anderhalf ongestoord zou kunnen zitten genieten.....

-

... op school kreeg ik gelazer want ik weigerde, na een paar hoofdstukken van „Jaap Holm en zijn vrienden” gelezen te hebben, het boek nog langer open te doen. Demonstratief liet ik het dichtgeklapt voor mij liggen en zei tegen de juffrouw: waarom moet ik boeken lezen over een werkloze vader die met de ijsbaan te vegen een paar centen verdient en daarvoor ook nog zijn pet moet ophouden, terwijl ik echt goeie boeken lees over jongens die bijvoorbeeld opzettelijk een Buick van vader tegen een vrachtwagen zetten.....

Zijn er nog meer lezers die ons van hun eerste herinneringen willen laten meegenieten? Wij zien bruikbare kopij graag tegemoet.