Arie Roos is de geheime jeugdliefde van Tineke de Nooij (ex-zeezender Veronica en onderzoekt tegenwoordig op televisie de paranormale kanten van het bestaan) zo lazen wij in het blad Postbus 777 van september 1994. Tineke verder aan het woord: „Maar wat ik vooral verslond, was de Bob Evers-reeks, over jongens die van die idiote avonturen beleven. Bob Evers was tof, maar hij had ook een kameraad, Arie Roos. En eigenlijk is dat de echte held. Hij is rood en dik, maar heel ad rem als er grappen worden gemaakt over zijn uiterlijk. Sinds ik hem leerde kennen, ben ik een zwak blijven houden voor roodharigen.” Tot zover Tineke de Nooij in Postbus 777.

Ako literatuurprijs winnaar Marcel Möring bekent in het Algemeen Dagblad van 2 september 1995 diep beïnvloed te zijn door de Bob Evers serie. Wij laten een passage uit het artikel, in de rubriek waarin schrijvers in hun herinnering graven, hierna volgen.
„„Avonturen. in de Stille Zuidzee”, „Drie jongens op een onbewoond eiland” en „De strijd om het goudschip” vertellen de belevenissen van Arie Roos, Jan Prins en Bob Evers, twee gezonde Hollandse knapen en een Amerikaan tijdens een uit de hand gelopen reisje op een van de schepen van de rederij van Arie’s vader.
De schrijver, Willy van der Heide, moet Daniel Defoe’s „Robinson Crusoë” dicht, nee: zeer dicht, bij de hand hebben gehad toen hij die eerste drie delen uit de lange serie schreef. De gelijkenis tussen de avonturen en de manier waarop ze vormgegeven zijn is in ieder geval frappant. Maar geen gezonde Hollandse jongen zal hem dat kwalijk hebben genomen, want de Bob Evers-serie bracht ons alles bij wat wij in de tumultueuze jaren van onze jeugd dienden te weten. Hoe je geluidloos een raam kon breken, wat je met een zakmes en een beetje gezond verstand allemaal niet kon doen.
Ach ja, die gezonde Hollandse jongens en wat ze allemaal in hun broekzakken hadden. Willy van der Heide mocht daar graag een paar regels aan wijden: een stukje touw, twee schroeven zonder moer en een met, een handboortje, een kroonkurk, een zonder uitzondering vieze zakdoek, een doos lucifers.
Als ik tegenwoordig een personage in mijn boek iets op de kracht van zijn improvisatie moet laten doen, denk ik altijd onmiddellijk aan de Bob Evers-serie. Tien tegen een dat ik een Van der Heide-slimmigheidje weet te verzinnen.”
Tot zover Marcel Möring die in 1993 met zijn boek „Het Grote Verlangen” de Ako literatuurprijs won.
Overigens zijn wij (de redactie) het niet eens met Möring’s idee dat Willy van der Heide „Robinson Crusoë” dicht bij de hand heeft gehad.. Tussen de handel en wandel en de boeken van Willy van Heide zijn vele links te leggen maar naar onze mening niet op dit punt.

In de Zwolse Courant van 27 januari 1995 lazen we een artikel over de jubilerende bibliotheek van Steenwijk. De bibliothecaris, de heer Gerard van der Kuip, vertelt in het artikel: „Waar we tegenwoordig goed op letten, is dat er geen „foute” jeugdboeken in de kast staan. De Bob Evers serie bijvoorbeeld zul je bij ons niet aantreffen, vanwege de racistische inslag.”
We hebben Van der Kuip (en zijn bibliotheekdirectie) enkele malen schriftelijk benaderd met het verzoek of hij zijn pittige beschuldigingen zou willen toelichten/onderbouwen voor publicatie in de Nieuwsbrief. Maar niet alleen maakt hij van deze gelegenheid geen gebruik; nee, we krijgen zelfs in ’t geheel geen reactie op onze brieven.
Als we dan nog boven het bewuste kranteartikel zien staan: „75 jaar bibliotheek Steenwijk: stoffig imago definitief verdwenen” dan begrijpt u dat we de avond toch nog schaterlachend hebben kunnen afsluiten!

Ooit ben ik aan m’n eigen Bob Evers begonnen. Het was in de tijd dat ik contact had met de uitgever omdat het in „Cnall-effecten in Casablanca” aangekondigde vervolg „Een zeegevecht met watervrees” er bijna twintig jaar later - Willy van der Heide was inmiddels overleden - nog steeds niet was. Hoe dat toch kon, was mijn vraag geweest en de uitgever had mij verteld dat er weliswaar een half afgemaakt manuscript lag, maar dat een slepende rechtenkwestie met de erven Van der Heide er de oorzaak van was dat het niet afgemaakt en uitgebracht kon worden. Ik bood onmiddellijk aan het manuscript te voltooien wanneer de weg daarvoor vrij was. De uitgever antwoordde dat hij aan me zou denken (later bleek dat ene De Zwaan me voor was geweest...)
Geïnspireerd door dit contact ging ik achter mijn computer zitten en typte als oefening de eerste alinea van m’n eigen Bob Evers. Die ging als volgt:
„Arthur P. Roos, eigenaar en directeur van de gelijknamige rederij, haalde een zakdoek uit zijn broekzak en veegde voor de zoveelste maal die ochtend het zweet van zijn voorhoofd. Het was half elf op een knap warme dag in juni. Tot dan toe was het bepaald geen geluksdag geweest voor reder Roos. Hij was gewoontegetrouw om half zeven opgestaan, had koffie gezet en het ochtendblad doorgekeken. Dat was allemaal nog heel normaal. Maar bij het scheren had hij een flinke jaap in z’n linkerwang gemaakt. Met een bepleisterd gezicht was hij vervolgens op weg naar kantoor verstrikt geraakt in een verkeersopstopping die zelfs voor Amsterdamse begrippen uitzonderlijk was. Volstrekt tegen zijn gewoonte was hij dan ook pas om tien voor acht op zijn kantoor aan de Prins Hendrikkade, schuin tegenover het Centraal Station, gearriveerd. Dat was natuurlijk een slecht begin van de dag, want alle andere dagen was hij stipt half acht aanwezig. Het werd allemaal nog erger toen zijn secretaresse zich om half negen ziek meldde met een flinke zomergriep.” Einde citaat.
Zo gaat het de nodige bladzijden door, waarbij Roos bezoek krijgt van een vriend die hem vertelt dat hij zich bedreigd voelt door een vroegere Amerikaanse zakenrelatie en vraagt of de drie jongens niet voor een tijdje als zijn lijfwacht kunnen fungeren. Daarmee begint het avontuur.
Nee, afgemaakt heb ik het nog niet. Maar wie weet zie je ooit nog eens het boek „Amok met een Amerikaan” in de boekhandel liggen...

ruilen:

aangeb. B.E.serie grote gebonden boeken zonder stofomslag nr. 1 eerste druk, nr. 2 eerste druk, nr. 3 vierde druk, nr. 18 eerste druk, nr. 28 eerste druk, en alle oude B.E. pockets, hiervoor te ruil gevraagd boeken uit de O. Onge serie en de Silvia Sillevis serie, P.Zohlandt-Beilen, 05930-26019.

gevraagd:

tegen vergoeding van kopieer- en verzendkosten de Nieuwsbrief 2e jaargang nr. 1 (jan 1994), E. Vernooij, Nettelhorst 21, 6714 MA Ede.

ruilen:

aangeb. B.E. serie nr. 9 vijfde druk met stofomslag, „Een straalduikboot ontsnapt” (Strato Stervaart serie), hiervoor te ruil gevraagd B.E. serie gebonden boeken met stofomslag, een van de volgende nrs.: 8, 10, 13, 22, 25, 26, 27 of 31. Arnoud de Vos, 04493-4629.

aangeboden:

B.E. serie nr. 2 zesde druk, nr. 3 tweede druk, nr. 4 vierde druk, nr. 7 vierde druk, nr. 8 eerste druk, nr. 11 derde druk, nr. 19 tweede druk, nr. 27 tweede druk en nr. 11 opnieuw ingebonden. Otto Onge serie: „Een postroof met perikelen”. Arnoud de Vos, 04493-4629.

gevraagd:

wie kan mij helpen aan de Nieuwsbrief van januari 1994? E. v.d. Sande Eindhoven, 040-570761.

aangeboden:

„De kruistocht van generaal Taillehaeck”, deel I en II, „Wie zei dat je in deze tijd niet kon lachen”, door Willem W. Waterman, „Bob Evers belegert Fort-B” 2e dr., „Arie Roos als ruilmatroos” 2e dr., eventueel ruilen tegen gebonden Bob Evers met stofomslag, E. Luca te Didam, 0316-223988.

In de zomer van 1991 trok ik met mijn toenmalige vriendin op bedevaartstocht naar de Franse hoofdstad. Op 3 juli van dat jaar was het precies twintig jaar geleden dat Jim Morrison, de zanger van de legendarische popgroep The Doors, overleed in een Parijse hotelkamer. Die bewuste dag wilden wij uit eerbetoon zijn graf op Père Lachaise bezoeken.
Bij aankomst wachtte ons een onaangename verrassing. Uit vrees voor ongeregeldheden was de begraafplaats die dag niet toegankelijk voor publiek. En de Parijse politie hield alle toegangspoorten scherp in het oog. Voor de hoofdpoort had zich inmiddels een grote menigte fans verzameld, gewapend met muziekinstallaties, gitaren en bloemen voor op de grafzerk van de door ons allen bewonderde overleden zanger. Na een paar uur besloten mijn vriendin en ik om op onderzoek te gaan rond de begraafplaats. Ook al was de toegang afgesloten, ergens was vast nog wel een gaatje groot genoeg voor ons tweeën. En ja hoor, eenmaal aan de achterkant van het terrein aangekomen zagen wij hoe een klein aantal mensen over een omheining klom en tussen de grafzerken verdween, richting graf van onze overleden popheld.
Na haar oorspronkelijke angst overwonnen te hebben, volgden even later ook mijn vriendin en ik het inmiddels plat getreden spoor. Zo kronkelden wij tussen de zerken door, gebruik makend van de natuurlijke dekking, een hoge heuvel op. In een doodse stilte ontvouwde de immense begraafplaats zich aan onze voeten. Links en rechts van ons lagen fans uit vele landen de situatie te bespreken. Aan de hand van een oud kaartje wist iemand waar het graf zou moeten liggen. De vraag was of we daar konden komen, want de politie zou ongetwijfeld op de looppaden patrouilleren.
Plotseling hoorden we links van ons een snerpend gefluit. Een blauw Volkswagenbusje was intussen het pad opgehobbeld. Nu stond het stil en sprongen er mannen in groene legeruniformen uit. Ze waren gewapend en renden onze kant uit en riepen ons toe dat we moesten blijven staan. Onze groep spatte uiteen en de meesten stoven het pad af, de tegenovergestelde richting uit.
Op dat moment schoten mij de avonturen van het illustere trio te binnen. Hoe zou Bob Evers zich hier uit redden? Wat voor een oplossing zou Jan Prins in een flits bedenken? Welke inval zou aan het geniale brein van Arie Roos ontspruiten? Die laatste zou vast kiezen voor het onverwachtse. En lag het niet voor de hand dat de politiemannen verwachtten dat wij allen als hazen voor hun weg zouden rennen? De oplossing was dus om tussen de struiken door HUN KANT UIT TE LOPEN en ons daarna muisstil te houden totdat ze ons voorbij waren.
De list was een groot succes. Ons hele groepje werd opgepakt en in het busje het terrein afgevoerd. Maar mijn vriendin en ik bleven achter tussen de struiken en konden onze weg naar het graf van Jim Morrison vervolgen. Toen we die plek uiteindelijk wisten te bereiken mochten we van de daar opgestelde politie (als beloning voor het slagen van onze list?) een paar minuten bij het graf blijven, alvorens we de plek moesten verlaten.
Een tijd lang werd elke opluchting die volgde na een fantasievolle, onverwachtse oplossing van een benarde situatie, door ons omschreven als „het Bob Evers-gevoel”.

-	Bob Evers ook in pastoorskringen wordt stukgelezen; zo meldt ons Rik van de Berg uit Maastricht;

-	de componist Paul Cooijmans werkt aan een Bob Evers thema;

-

het boek „De roof van de Sabijnse maagden, een sous-realistisch proefstuk in klankkleur, ritme en plastiek”, door Willem W. Waterman en met tekeningen van Flip van der Burgt nog te bestellen is? Van deze herdruk uit 1985 met een oplage van 200 genummerde exemplaren zijn nog een aantal exemplaren verkrijgbaar bij: De Bosbespers, Nassaulaan 38, 6861 DC te Oosterbeek, telefoon 085-337486 (nieuw nummer 026-3337486). Een recensie over dit boekje van circa 50 bladzijden, komt voor in ons grote documentatiealbum. De recensent Arjan van Nimwegen kenmerkt het boekje als „amorele erotische literatuur van een taalvirtuoos”. Zeer aanbevolen voor de verzamelaar die alles van Willem Waterman in huis wil hebben, maar niet zo geschikt voor kinderen of licht geraakten;

-	na Apeldoorn 1993, een tweede grootschalige bijeenkomst voor het najaar van 1997 in voorbereiding is?

Mijn eerste Bob Evers kreeg ik toen ik ziek was. Destijds stond er nog bij het copyright notice een datum vermeld (waarom nu niet meer eigenlijk? Het ontbreken van de data in de latere uitgaven bemoeilijkt de Bob Evers-kunde zeer en is een doorn in het oog van elke boekliefhebber!): 1960. Ik moet toen derhalve negen of tien jaar zijn geweest. De titel: „Bombarie om een Bunker”.
Wellicht omdat dit mijn eerste Bob Evers was, en ik het fysieke boek nog steeds bewaard heb (wat roken de bladzijden trouwens lekker van binnen en wat lag zo’n hardkaft met linnen rug lekker in de hand!), is het mijn lievelingsdeel gebleven.
Het intrigerende aan dit boek, bijna geschreven als een toneelstuk met rigoureuze eenheid van tijd, plaats en handeling, was dat het helemaal niet om een bunker ging, maar om een Belgisch huis aan het kanaal van Antwerpen naar Brussel. Het plaatsje Humbeek wordt meteen al treffend neergezet:

De jongeman die aan het lassen is, komt later nog terug - niets is voor niets.
Op de tweede pagina wordt het altijd zo belangrijke thema van voedsel aan gesneden:

In zo’n boek heb je meteen al trek. Een aantal zinnen uit dit boek zijn mij altijd bijgebleven, zoals de redenatie op blz 103:

Of de volgende redenatie:

In dat boek komt de wellicht sympathiekste tegenspeler uit de serie voor: Jerry Miller (of Fuller - de verwarring ontstaat naar aanleiding van de Tennessee Waltz van Jerry Fuller waar Miller in de badkamer naar aan het luisteren is): gekleed in een lichtgeel shirt waarover een bruine sweater en over dat alles een suède jasje met bont gevoerd en een ritssluiting van voren. Daaronder heeft hij ongetwijfeld een bruine ribfluwelen broek aan, en instappers met witte sokken. Hij heeft een zwarte lok over zijn voorhoofd, is straaljagerpiloot en rijdt in een tomaatrode Ferrari. Wie zwicht niet voor een dergelijke figuur? Toch krijgen de Amerikanen (al in 1960!) even later behoorlijk op hun vet:

Het boek is één langgerekte scène van een knokpartij in en rondom dat huis. Waterman is sowieso het beste als hij kan uitpakken in een lange, filmische scène. Speciale truc van hem daarbij is om dezelfde scène verschillende keren af te wikkelen, maar uit verschillend standpunt. Zo springt de tijd steeds even terug, en krijgen we dezelfde gebeurtenissen nog eens te zien, maar dan door de ogen van de tegenstanders.
Centraal in dat huis is de badkamer:

Dat de badkamer centraal staat blijkt uit een pontificale zin als de volgende:

Opvallend in deze episode, die een paradoxaal rustpunt vol actie vormt in het verhaal van de schilderijensmokkel - de handeling gaat hoegenaamd niet verder in dit deel, terwijl er in het eerste en derde deel van de trilogie van alles gebeurt, gereisd wordt en het verhaal wordt afgewikkeld - is het contrast tussen binnen en buiten. De beide partijen bevinden zich om beurten binnen en buiten het huis, met omgedraaide rollen. Binnen is de gezellige badkamer, waar Jerry in bad zit te lezen, waarschijnlijk met een glas op de rand van de badkuip, en naar muziek te luisteren. Binnen brandt de gezellige kachel met de formica-ruitjes waardoorheen de rode gloed van de kooitjes zichtbaar is. Buiten is het donker en stroomt de regen neer. Voor degenen die buiten rond het huis zwerven, zijn de signalen die van binnen komen onbegrijpelijk:

Aan het eind van dit boek is het verhaal van de gesmokkelde schilderijen uit de Duitse oorlogsbunker geen streep verder gekomen; het boek is een pas op de plaats. Er worden gevoelige tikken uitgedeeld - in geen ander deel zijn de knokpartijen zó realistisch.
Als ik in België kom is Humbeek een verplichte statie: daar heeft in het kanaal langs het stenen muurtje nooit een yacht called: Sheherazade gelegen, maar wel een mijnenveger genaamd de Maya, waarop Waterman aan de ruim bemeten motor lag te sleutelen.

vraag:

de in (voormalig) Oost-Duitsland genoemde plaatsen kan ik niet allemaal vinden op mijn kaart. Welke landkaart kan ik gebruiken?

antwoord:

Peter de Zwaan vertelde ons dat de plaatsnamen wel voorkomen op de ter plaatse verkrijgbare kaarten van het eigen gebied die zeer gedetailleerd zijn.

vraag:

zijn de documentatiealbums I en II nog leverbaar?

antwoord:

neen, deze albums zijn alleen nog in te zien bij de bibliotheek te Rotterdam, afdeling informatie jeugdliteratuur.

vraag:

waarom is alles wat met Coca-Cola te maken heeft in de boeken geschrapt?

antwoord:

zie „Het verschijnsel Bob Evers” door J. Beringen, blz. 94 e.v.

vraag:

in mijn exemplaar van „Een dollarjacht enz.” staat uitgeverij Imago in Antwerpen vermeld. Wat is dat voor uitgeverij, en hebben die de andere boeken ook uitgegeven?

antwoord:

hierop moeten wij het antwoord schuldig blijven, weet een van de lezers het antwoord?

vraag:

op pagina 14/15 van het boek van John Beringen staat vermeld dat verhaal 2 - de briefjesjacht - (de delen 4-5-6) en verhaal 1 - het Zuidzeeavontuur - (de delen 1-2-3) oorspronkelijk in omgekeerde volgorde zijn uitgebracht en dat de huidige telling pas bij de pocketuitgave van kracht is geworden. Hoe is het dan te verklaren dat in de volgende delen, vooral in de - oorspronkelijk - eerste boekjes (die in de eerste druk voor 1965 verschenen) regelmatig gemeld wordt dat de jongens hun avonturenstart gemaakt hebben in het Zuidzeeverhaal. Zijn al die opmerkingen na 1965 ge- of herschreven? (volgt uitgebreid overzicht met 26 opmerkingen als gedeelte uit de brief van Peter van der Aar, die bij hem besteld kan worden; zie ook het redactioneel artikel „Reacties van lezers”.)

antwoord:

als antwoord op deze vraag en naar aanleiding van steeds terugkerende vragen van lezers merken wij op dat de oorspronkelijke volgorde van de serie met ingang van het uitbrengen van de pockets is gewijzigd. De grote gebonden boeken met stofomslag begonnen ooit met 1. „Een overval in de lucht” 2. „De jacht op het koperen kanon” en 3. „Sensatie op een Engelse vrachtboot”. Dit zijn later de nrs. 4, 5 en 6 geworden. De oorspronkelijke nrs. 4, 5 en 6 : „Avonturen in de Stille Zuidzee”, „Drie jongens op een onbewoond eiland” en „De strijd om het goudschip” werden toen omgenummerd tot de nrs. 1, 2 en 3. De oorzaak van deze verwarrende situatie is dat het Zuidzeeverhaal het eerst is geschreven en al in 1943, zij het in een wat afwijkende vorm, in het blad Jeugd als feuilleton werd gepubliceerd, maar dat de briefjesjacht (het tweede verhaal) het eerst in de Bob Evers serie is uitgegeven. De briefjesjacht is gebaseerd op de roman „De erfenis van een zonderling” uit 1945. Hierdoor werd in de oorspronkelijke eerste drie delen (onlogisch) gerefereerd aan avonturen die pas in de oorspronkelijke delen 4, 5 en 6 beschreven werden. Aan deze situatie kwam een eind toen met de introductie van de pockets de eerste zes delen als bovengenoemd werden omgenummerd waardoor de verwijzingen naar eerdere avonturen in een logische volgorde kwamen te staan.

vraag:

waarom voltooide W.v.d.Heide niet zelf „Een zeegevecht met watervrees”?

antwoord:

na onenigheid met De Eekhoorn weigerde Van der Heide dit deel af te maken. Pas na zijn overlijden heeft Peter de Zwaan het voltooid.

vraag:

waarom kwamen 34 en 35 toen uit bij „Van Holkema & Warendorf”?

antwoord:

wegens verschil van mening met De Eekhoorn stapte Willy van der Heide over naar Holkema & Warendorf.

vraag:

waarom had Van der Heide al wel een deel van nr. 36 geschreven?

antwoord:

het was de bedoeling om dit ook bij Van H & W uit te brengen; door het overlijden van Van der Heide in 1985 was ook dit deel onvoltooid.

tip:	doe de boeken bij onderlinge ruil voor verzending eerst in een schoon plastic zakje; als namelijk de postbode in de regen loopt dan wordt niet alleen het pakpapier nat, maar ook de boeken! (tip P. Zohlandt)